‘Het Engelse woord ‘gospel’ komt van het Oudengels goð (goed) spell (nieuws, boodschap) en betekent dus net als het Griekse evangelie goed nieuws of goede of blijde boodschap’ (Wikipedia) Hoe kom ik hierop? Ik had een boze droom die bij nader inzien toch ook een goede boodschap bleek te bevatten. Ik liep langs het water vannacht. Het was een vreemde kust en tegelijk ook niet. Er waren heuvels en bossen en het zonlicht glinsterde op het wateroppervlak. In de verte joeg een golvend hete wind.

Opeens besefte ik dat dit de kust van Gaasterland moest zijn. Het was de eerste dag van de lente, dus het kon haast niet anders. Helemaal in de verte, op het eind van de zeedijk, zag ik een kleine gestalte. Naarmate hij dichterbij kwam, werd hij langzaam groter en groter. Ik zag dat het mijn vader was. Hij liep recht op mij toe, helemaal vanaf de andere kant van de dijk. Ik versnelde mijn pas en struikelde zowat. Vreemd genoeg leek mijn vader mij niet te zien. Hij liep langzaam en onverstoord verder. Ik begon te roepen…. maar hij hoorde het niet.

De wind begon aan te zwellen en de lucht betrok. Donkere wolken pakten zich samen boven het IJsselmeer. De koeien werden onrustig. Er was storm op komst. Ik zag een tornado naderen in de verte. De lange zwarte slurf trok over het water en bewoog zich in richting van de kust. Opeens hoog boven de wolken zag ik een gestalte. De lucht zwaaide open. Het was mijn moeder. Ze leek te glimlachen, maar zeker wist ik het niet. Om haar heen vlogen alle vogelen uit de lucht en graasden alle dieren van het veld.

Ik ben iets kwijtgeraakt, waarnaar ik opnieuw op zoek moet gaan, zo dacht bij mezelf. Elk afscheid is een nieuw begin. Oude dichtregels kropen aan mijn geestesoog voorbij. Haast ongemerkt begon ik te zingen. Ik hoorde gospelmuziek in het huis van mijn vader. Wat is een mens? zo vroeg ik me af. Er klonk een stem uit een wolk die zeide:

‘Voorwaar voorwaar ik zeg u: Een mens is het enige dier dat een vermoeden kan hebben dat ik besta. Maar ik besta helemaal niet. Ik ben het bestaan. ‘

De tornado kwam steeds dichterbij en tilde alles op wat op zijn weg kwam. Zelfs de steen van Warns moest eraan geloven. Hij zweefde weg in de lucht haast zo licht als een veertje… Ik leek te ontwaken en sprong achter mijn computer om dit blog te schrijven. Achter mij stond een cameraploeg van Omrop Fryslân. Iemand vroeg: ‘Kun je dit nog eens overdoen?”