Archief voor februari, 2019
Mijmeren over eenzaamheid
Dames in het zwart, die hun honden uitlaten, glijden, langs de muur, onder de arcaden door. Zij verschijnen zelden in het volle daglicht, maar werpen steelse en tevreden jongemeisjesblikken op het standbeeld van Gustave Impétraz. Zij behoeven de naam van deze bronzen reus niet te kennen, want zij zien heel goed aan zijn jas en […]
Mijmeren bij een standbeeld
Het standbeeld is een monument voor bijzondere mensen. Wie zich onderscheiden heeft voor de gemeenschap wordt letterlijk op een voetstuk geplaatst. Vorsten, veroveraars, vrijheidsstrijders, maar ook geleerden, uitvinders, staatsmannen en sporthelden staan voor eeuwig stil op een sokkel. Het standbeeld is van alle tijden, want van helden kunnen we leren. Een standbeeld geeft ook rust […]
Mijmeringen in de tuin
hedenochtend, 10.00 uur Lang geleden – ik zat nog in een van de hoogste klassen van de lagere school – speelde ik wel eens thuis bij een klasgenoot met wie ik destijds bevriend was. Hij woonde op een bovenwoning in de Beethovenstraat. Later begonnen zijn ouders een apotheek in Slotervaart en ook daar kwam ik […]
Mijmeringen in Parijs
Musée d’Orsay, vorige week dinsdag Hoe zou het zijn om tijdloosheid te ervaren? Jezelf verliezen in de tijd, zoiets moet het zijn. Je overgeven aan wat Camus zo treffend heeft benoemd als ‘de tedere onverschilligheid van de wereld’. Zomaar een bus nemen en dan doorrijden tot aan het eindstation. Dwalen in een stad die groot […]
De domestificatie van de kunst
In maart 1996 verscheen Cover-Itch!, een boek in de vorm van een glossy, ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van het kunstenaarsinitiatief Hooghuis in Arnhem. Aan de kunstcritici Tineke Reijnders en Cornel Bierens was gevraagd een essay te schrijven over de ‘radicaliteit en de plaats van de kunstenaarsinitiatieven in Nederland’. In het voorwoord van deze […]
De maakbaarheid van emotie
“I feel like everyone else in this country: utterly devastated. … She was a wonderful, warm human being.” Tony Blair hield even de adem in en keek naar zijn beide handen die elkaar stevig omklemd hielden. Toen kwam de beroemde slotzin, hakkelend bijna, alsof de woorden één voor één ter plekke bij hem opkwamen: “How […]
Mijn eerste liefde
Oranjesluizen, Amsterdam, 1964 (eigen foto) In mijn leven was de muziek mijn eerste liefde. Daarna pas leerde ik de liefde kennen zoals zij werkelijk was. Maar het was de muziek die mij keer op keer in staat stelde om uit te huilen en opnieuw te beginnen. Muziek is als de liefde zelf, ze is verslavend. Ze kan […]
Welcome back home
De seventies zijn weer helemaal in. Het design uit die tijd stijgt in waarde. Vroeger kon je nog wel eens zo’n gruwelijke oranje bol-lamp kopen voor een habbekrats, maar dat is verleden tijd. Mensen verlangen kennelijk terug naar een tijd van vrijheid. Zo’n soort verlangen is ook veel veiliger dan het nastreven van vrijheid, want […]
Tears in heaven
Begin jaren veertig van de vorige eeuw ontstond er een discussie onder Franse historici over een kwestie die de kern raakt van de geschiedschrijving als wetenschap. Deze discussie kwam op gang naar aanleiding van de vraag of er in het wereldbeeld van de zestiende eeuw ruimte bestond voor de opvatting dat God niet bestaat. Het […]
Life is a state of mind
Objecten in mijn huis, 1994. (foto: Harry de Cock) Telekinese is het in beweging brengen van materie door het aanwenden van (nog) onbekende krachten van de geest. Het fenomeen is nog nooit bewezen binnen een herhaalbare proefsituatie. In de jaren zestig werd op tv een parapsychologisch experiment uitgevoerd, waar iedereen mee kon doen. Ik […]
Salut au monde
Voor het project Media Mundi in het Frysk Festival van 1995 kreeg Ids Willemsma ‘de cirkel Europa’ toebedeeld om een groet aan de wereld te brengen. Salut au monde! was het thema van het festival, bedacht door Kees ’t Hart, naar het gelijknamige gedicht van Walt Whitman. Daarvoor had Ids in mei aardappels gepoot in […]
Mariet en ik
Atomen uit een ver verleden
6 juni 1990, Klompenproject Frysk Festival. Onderste still: Ids Willemsma links, Jaap Castelein in het midden en ik rechts De dood bestaat niet in de natuur, zo las ik laatst. De natuur kent slechts een voortdurende herschikking van atomen. Hoe komt het dan, dat ik telkens weer aan Marijke moet denken? Hebben haar atomen zich […]