Deze foto is gemaakt met mijn mobiele telefoon. Het is mei 2006. We varen per schip van Venetië naar de haven van Piraeus. Marijke komt naar me toe met de armen wijd. Ik weet niet meer waarom. Waarschijnlijk was het een geintje en speelde zij de waanzinnige geliefde op het achterdek.

We maakten dat jaar een rondreis door Griekenland. Alice was onze gids in de bus. Ze was Nederlandse, maar getrouwd met de burgemeester van Olympia. En dat moesten we weten ook. Ze praatte honderd uit over haar mooie tweede vaderland.

Op een dag liet Alice de Sirtaki horen en stelde ze voor om in het gangpad van de bus een dansje te gaan maken. ‘Nou liever niet!,’ brulde Marijke. De hele bus lag dubbel en van Alice hebben we nadien weinig last meer gehad.

Marijke, elke dag weer Marijke…. ‘Zonder liefde, warme liefde brandt mijn hart, mijn oude hart.’ Het schijnt onmogelijk te zijn om een geliefde te verliezen en tegelijk geen pijn te voelen. Pijn hoort bij de rouw en is noodzakelijk om het gemis te kunnen verwerken. Een half jaar tot een jaar, zo lees ik, dat staat er voor.

Welaan, dan is dit pas het begin. Eén maand is nu voorbij. De zomertijd is afgelopen. De wintertijd ligt voor me. De grote planten in de tuin zijn weer naar binnen toe. Het is de laatste dag van oktober. Marijke overleed de laatste dag van september. Nog een maand en ik word 69. Zij is 65 geworden. Nooit gedacht dat het zo zou lopen.

Gisteren hebben we de tekst voor het bedankkaartje voor de condoleances opgesteld. Het is het laatste ritueel in de opeenvolging van rouwhandelingen. Ongemerkt is het dagelijks schrijven van dit blog ook zo’n opeenvolgend ritueel geworden. Het zou zomaar kunnen dat dit voorlopig de laatste tekst wordt die ik aan Marijke heb gewijd. Maar misschien ga ik morgen ook gewoon door. Ik leef nog steeds van dag tot dag.

Vooralsnog wil ik iedereen die op de sociale media zijn medeleven heeft betoond – al was het maar met een like op Facebook – hiervoor hartelijk bedanken. Ik bewaar alles in mijn hart en probeer tussen de grijze wolken door weer even de blauwe lucht te zien …

Ai Marieke, Marieke
Met de armen wijd
De diepe vijvers
Van Brugge en Gent