Waar zijn de dagen van Dalida?

Van 1961 tot en met 1964 hield ik als jongen een plakboek bij van de Tour de France. Die plakboeken heb ik altijd zorgvuldig bewaard. Het zijn de kroonjuwelen van mijn jeugd. Elke dag als ik met een halve liter pils en een zak chips voor de tv naar de Tour zit te kijken leef ik in twee werelden. Ik zie het peloton, de kopgroep, de kastelen onderweg waar de helikopter aan voorbij vliegt…. en onderwijl dwalen mijn gedachten terug naar ruim vijftig jaar geleden toen ik de Tour nog volgde op de radio met commentaar van Jan Cottaar. ’s Avonds waren er alleen wat flitsen op de buis te zien.

Bij hoge uitzondering, als er sprake wad van een hele bijzondere etappe, was er wel eens een directe uitzending. Toch kan ik me herinneren dat op 12 juli 1964, bij de historische etappe waarin Anquetil en Poulidor schouder aan schouder de Puy de Dôme beklommen er geen directe televisie-uitzending was. Ik volgde het gebeuren op de radio. De volgende dag zou ik met mijn ouders naar Spanje vertrekken, dus mijn laatste plakboek stopt precies op die dag. Het jaar daarop sloeg de puberteit definitief toe en met de komst van de hormonen verdween het Tour-plakboek uit mijn belangstellingssferen. Maar nog altijd is de Tour voor mij een jongensboek.

Zo’n zaak moet je niet aan vrouwen overlaten. Vrouwen kennen maar één rol in de Tour en dat is die van rondemiss. Ze mogen de geletruidrager zoenen en daarna een pasje achteruit maken en wegwezen. Sois belle et tais-toi. Wees mooi en hou je mond. Dat is de rol van de vrouw in de Tour. Zo was het en zo moet het ook altijd blijven. Tot mijn schrik las ik van de week in de krant dat de rondemiss misschien een mannelijke vervanger gaat krijgen. Hoe verzin je zoiets? Dat zal die Silvana Simons wel weer achter zitten, denk ik dan.

Neem nou het programma De Avondetappe. Welke onverlaat heeft bedacht dat Dione de Graaff dat wel zou kunnen presenteren. Het lijkt me een beste meid, maar voor dit doel is ze niet geschikt. Het is nog niet eens dat ze een vrouw is, ze kan het gewoon niet. Improviseren, ho maar! Steeds op het verkeerde moment kijkt ze op haar papiertje. Ze weet geen sfeer te creëren. Foute boel dus.

Je moet de Tour in je genen hebben om dit te kunnen. Dat kan alleen als je een man bent en als kleine jongen met de Tour bent opgegroeid. Je moet plakboeken in de kast hebben staan. Etappeplaatsen kunnen dromen. Uitslagen van jaren geleden blindelings kunnen opnoemen. De bergen kennen als je broekzak. Je moet vertrouwd zijn met de bloedrode krochten van het EPO-tijdperk…

Mart Smeets was dat. Elke avond krijg ik heimwee naar Mart Smeets en het wordt met de dag alleen maar erger. De Tour is en jongensboek en geen meidenroman. Waar zijn de dagen van Dalida? Buenas noches mi amor….. Precies, dat is wat een vrouw in de Tour mag zeggen. Meer ook niet. Zo was het mooi genoeg. Wij mannen moeten in opstand komen. De Tour is van ons!

Reageren is niet mogelijk.