Na 43 jaar was ik gisteren terug in de Willibrordus-stichting in Heiloo. Dit psychiatrisch ziekenhuis heet tegenwoordig GGZ Noord-Holland-Noord. Ik had een afspraak met de geneesheer directeur, de heer Koetsier. Een paar weken geleden had ik hem een brief geschreven met de vraag of het manuscript, dat ik in de week voorafgaande aan mijn opname, in januari 1966, geschreven heb, nog bewaard was in het archief. Het bleek niet het geval te zijn. Destijds is dit manuscript in dit ziekenhuis uitgetypt om gebruikt te worden bij mijn behandeling. Wel werd mij meegedeeld dat mijn medisch dossier bewaard is gebleven. Ik had het recht om dit in te zien, maar ik moest wel mijn identiteitsbewijs meenemen. De afspraak werd een keer verplaatst. Gisteren was het eindelijk zover.

Ik werd keurig ontvangen in de directeurskamer met een kopje koffie. Na wat inleidende woorden kreeg ik mijn dossier te zien. Pagina voor pagina werden de stukken getoond en van commentaar voorzien. Verslagen van de behandelend psychiater, de psycholoog, het hoofd van de verpleging, de creatief therapeut, de motorisch therapeut, grafieken met hartslag, bloeddruk, een grafiek van het EEG- onderzoek met en dwarsdoorsnede van mijn schedel, verslagen van gesprekken met derden, een ontslagbrief en een begeleidend briefje naar de psychiater die de nabehandeling op zich zou nemen. Hierin werd meegedeeld dat mijn uitgetypte manuscript als bijlage werd meegestuurd. Het briefje was gedateerd 9 mei 1966, één dag na de dood van mijn vader. Een kopie van mijn geschrift was niet achtergebleven in het dossier. Het originele manuscript ook niet. Deze psychiater aan wie de kopie is toegestuurd is inmiddels overleden. Zijn particuliere archief zal vernietigd zijn, zo werd mij meegedeeld. Het spoor liep dus dood.

Pasfoto, januari 1966

Ik mocht kopieën laten maken van de documenten die mij interesseerden. Hier werd een rode stempel KOPIE op geplaatst. Daarna moest ik tekenen voor ontvangst. Zo ging ik met een dikke envelop weer de deur uit. Al met al had de bijeenkomst nog geen uur geduurd. Ik was met zeer veel zorgvuldigheid ontvangen. Ik werd gewezen op mijn rechten, maar ook mijn plichten en op het uiterst vertrouwelijke karakter van de de documenten die ik in kopie had meegekregen. Het verbaasde mij dat dossiers zo lang bewaard worden. Dit schijnt per instelling te verschillen. Als regel worden ze na tien jaar vernietigd,  maar bij sommige instellingen worden ze langer bewaard. Ik kreeg nog een pasfoto van mezelf mee, die kort na mijn opname is gemaakt. Er waren meerdere van. Buiten heb ik zelf nog wat foto’s genomen van het gebouw. Dat is niets veranderd in al die jaren. Ook de omgeving niet. Aan de Kennemerstraatweg in Heiloo schijnt de tijd stil te staan.

Tussen Heiloo en Egmond aan de Hoef

Over de Stationsweg liep ik terug naar de trein, maar ik had nog geen zin om naar huis te gaan. Daarom ben ik doorgelopen over de Zeeweg richting Egmond. Al gauw zag ik de duinen in de verte. Links en rechts tussen de bomen doken bollenvelden op, stralend van kleur in de zon. Ik nam wat foto’s en liep door. Deze wandeling heb ik 43 jaar geleden ook gemaakt. Het is al met al zo’n vijf kilometer lopen naar het strand in Egmond aan Zee. Daar aangekomen ben ik op het terras van een strandpaviljoen gaan zitten. Vroege badgasten liepen al in zwembroek rond. Het was voorjaar en ik begon te lezen. Daarna ben ik nog even langs de vloedlijn gelopen. Ik hoorde het ruisen van de zee en probeerde te voelen wat ik voelde.  Eigenlijk voelde ik niet veel. Het is ook al zo lang geleden.