‘Al vijf decennia is Silvia Steiger als kunstenaar actief. Dit heeft geleid tot een rijk en gevarieerd oeuvre, dat niet alleen een weerslag is van een halve eeuw ontwikkelingen in de kunst, maar ook vandaag nog opvallend fris en actueel overkomt. Door de jaren heen werd kunst voor Silvia Steiger steeds meer het leven zelf, dat in zijn triviale verschijningsvormen voor haar vaak al wonderlijk genoeg is. Eigenlijk heeft zij haar leven lang ‘portretten’ gemaakt, niet alleen van mensen, maar ook van dingen, situaties, dieren en niet in de laatste plaats: van haar zelf. Elk portret heeft iets magisch, iets heiligs. Een portret is niet alleen nabootsend maar is ook een presentie, een onmiddellijke aanwezigheid. Ze verwijst niet, ze toont zichzelf.

Zo  zijn ook al de esthetische verkenningen van Silvia Steiger in feite magisch van aard, want de beeldtaal die zij hanteert is in wezen een vorm van alchemie. In haar visie kan kunst de kunstenaar zelf veranderen en dus ook de beschouwer. Dat is misschien wel de alchemistische sleutel die in dit rijke oeuvre verborgen ligt, verstopt in een kleine lade die opeens kan opengaan in de steen der wijzen. Het is een oeuvre waarin de wereld telkens weer heel even op zijn kop wordt gezet, anders lukt het niet om te overleven. De noodzaak van een handstand is noodzakelijker dan ooit. De wereld is niet zoals hij moet zijn, daarom is voortdurend een proces van innerlijke transformatie nodig. Upside down, de wereld op zijn kop. ‘

( Slot van mijn openingstoespraak van de tentoonstelling De noodzaak van een handstand van Silvia Steiger, gisteren in Museum Belvédère)