Gek doen in de lente
‘Volgens performer, schilder, videokunstenaar en muzikant Alex Kooistra mag je in de lente gek doen. De natuur barst uit zijn voegen en mensen mogen dat ook wel eens doen. Optimisme, puurheid en eerlijkheid zijn de remedies voor het harde leven.’ Zo las ik op de uitnodiging voor de tentoonstelling van Alex in Buro Leeuwarden van het Fries Museum. De opening werd opgeluisterd door tal van performances. Zo zong Alex om te beginnen: ‘Klein als een kabouter sterk als een reus.’ Joris Collier kwam vervolgens als kaboutertje verkleed de zaal binnen. De persvoorlichter van het Fries Museum, Paul Klarenbeek, trok zijn schoenen uit, rolde zijn broekspijpen omhoog en stapte in een kinderbadje. Museumconservator Toos Arends kwam zonder schoeisel achter een gordijn vandaan, ging zitten en trok haar erotische gepunte muiltjes heel langzaam weer aan. En toen riep Alex ,,Huub Lentemous !!!” Ik kwam huppelend de zaal binnen, verkleed als kaasmeisje. Van een muizenval, die gelukkig niet dichtklapte, pakte ik een stukje kaas, stopte dat uiterst langzaam in mijn mond. Na het doorslikken riep ik heel hard: ‘Piep !!!!’
Dat was een bevrijdende ervaring. In één keer gleed de hele winter van mij af. Ik heb de laatste jaren nogal last van winterdepressies. Misschien komt het omdat het tegenwoordig zelden nog echt vriest. Een strenge winter zou me goed doen, maar dit gekwakkel maakt me alleen maar somber. Vanmiddag brak opeens de zon door. ‘Een zonnetje in je hart!’, zo groet Alex ook altijd de mensen. Misschien moet ik wat meer van dit soort gekke dingen doen. Eigenlijk had ik die jurk ook best wat langer aan willen houden. Ik stel me zelf als een kaasmeisje voor op een vergadering die ik helemaal niet zie zitten. Dan kan zo’n verkleedpartij wellicht even uitkomst bieden. Jaren geleden heb ik me eens een grote vlinderdas aangeschaft, zo’n propeller die je met een elastiek onder je boord moet doen. Het bijzondere was dat hij een muziek ging maken als je er in kneep. Zo kon het gebeuren dat de melodie van ‘Stille Nacht, Heilige nacht’ zomaar van onder mijn kin vandaan kwam op de meest onverwachte momenten. Bij een doodsaaie stafvergadering op maandagochtend heb ik daar eens enige beroering mee kunnen wekken.
Maar ik heb de jurk uiteindelijk toch maar weer uitgetrokken. Iedereen sprak me aan als ‘Frau Antje’ of begon me te complimenteren met mijn onvermoede acteerkwaliteiten. Ik kreeg zelfs sjans op een gegeven moment. Museumdirecteur Cees van ’t Veen begon ook bijzonder olijk uit zijn ogen te kijken. Hij had ook nog nooit zoveel publiek bij een opening op de been gezien. ‘Ik moet die Mous meer vragen of hij een jurk aan trekt’, zag ik hem denken. Alex liep inmiddels rond als een trotse pauw. Hij had het maar weer geflikt. Een prachtige tentoonstelling en een huis vol mensen. Alex timmert tegenwoordig flink aan de weg. Hij doet de raarste dingen en maakt hele mooie video’s. In feite is hij één van de grootste talenten van Friesland momenteel. Daar ben ik ook een beetje trots op. Drie jaar lang heeft hij een atelier boven in de Infirmerie gehad en daar een mentorproject gevolgd onder leiding van Ramon van de Werken. De Infirmirie was korte tijd een broedplaats voor Friese kunstenaars, totdat bestuurlijk onvermogen en verzuurde kinnesinne daar een abrupt einde aan maakte. Alex, zo verzekert hij mij wel eens, heeft veel aan die periode gehad.
Alex is inmiddels ‘over de hill’. Hij is een veelbelovend kunstenaar en een prachtig mens. Ik hoop dat hij een gouden toekomst tegemoet gaat.