Gisteren was het een drukte van belang bij de opening van de tentoonstelling Tsjin it ferjitten/ Tegen het vergeten bij Tresoar in Leeuwarden. Veel bekende gezichten, mooie foto’s, prachtige gedichten en veel drank die op zo’n late vrijdagmiddag uitstekend naar binnen glijdt. Bij dit soort gelegenheden hoor je nog eens wat. Zo lijkt het succes bij het nieuwe Friese supertalent Elmar Kuiper (rechts op de foto) niet naar het hoofd te stijgen. Na zijn uiterst succesvolle performance bij Poetry International in Rotterdam werd hij zelfs belaagd door groupies, maar Elmar vertelt erover met de nuchtere relativering die een oprjochte Fries betaamt. Nooit geweten trouwens dat die jonge dichters tegenwoordig al de status van een popster kunnen bereiken.

Marc Kooij (links op foto) heeft het razenddruk met een DVD-productie voor Arjan Hut, die in het najaar terugtreedt als stadsdichter van Leeuwarden. Zijn ambtstermijn zit er dan op. “Hoe word je eigenlijk stadsdichter?’ vroeg ik aan Arjan. Je schijnt gewoon te moeten solliciteren. Misschien moet ik dat dan ook maar eens doen, zo dacht ik stiekem bij mezelf. Opvallend overigens hoeveel jonge Friese dichters tegenwoordig al kleine kinderen hebben. De Friese poëzie bloeit in een uiterst vruchtbaar klimaat. Na het indrukwekkende openingswoord van Douwe Draaisma brachten drie jonge talenten hun eigen gedicht ten gehore, een optreden dat af en toe onderbroken werd door het geluid van kirrende baby’s die kennelijk vol ongeduld wachten op hun eerste eigen performance.

Bij de familie Kuiper schijnt het literaire talent overigens in de genen te zitten, want ook Remco Kuiper kan er wat van. Met een charismatisch optreden wist hij een serene stilte te creëren in het auditorium van Tresoar. Voorganger Teake Oppewal leidde de dienst als de pastoor van de Friese poëzie. Of misschien is het woord ‘dominee’ hier beter op zijn plaats, want deze voormalige scheikundige heeft beslist geen Roomse achtergrond. Hoe het ook zij, er hing een haast sacrale sfeer daar in die zaal. Geschilderde schrijverportretten hangen zwijgend aan de wand. Wie droomt er niet van om ooit nog eens een plaats te krijgen in dit illustere, Friese pantheon? Binnenkort schijnt de laatste Gysbert Japicxswinnaar aan de beurt te zijn, wiens portret – door Dinie Bogaart geschilderd – dan getoond gaat worden aan het Friese volk en vaderland.

Kortom, de Friese letteren knetteren weer als vanouds. Er werd gisteren volop gedronken en geroddeld. Zo hoorde dat in het eerstkomende nummer van de Moanne, dat volgende week uitkomt (met alle gedichten en foto’s van Tegen het vergeten) een schokkend interview verschijnt met Stef Avezaat, directeur van Schouwburg de Lawei in Drachten. Marc Kooij liet verder nog weten dat Misja, die zijn weblog geregeld van commentaar voorziet, ook werkelijk bestaat. Ik heb haar altijd opgevat als een afsplitsing van het getroebleerde ego van beeldend kunstenaar Fred van der Wal. Maar zij is écht Freds dochter en kent Keu al sinds jaren. Soms is het goed om de virtuele wereld van het net eventjes in te ruilen voor de keiharde realiteit van het roddelcircuit.

Verder zag Eeltsje Hettinga er weer fleurig uit. Hij blijkt van de een op de andere dag gestopt te zijn met roken, en dat via de ‘cold turkey methode’. Onlangs fietste hij in vier weken tijd van Avignon naar Leeuwarden, waarbij hij onderweg nog even heeft staan mijmeren bij de pont Mirabeau in Parijs, de brug waar ooit Celan van af is gestapt en waar Ingeborch Bachmann zo aangrijpend over geschreven schijnt te hebben. Eeltsje’s goede vriend Abe de Vries had zich laten verontschuldigen, evenals Eeltsjes broer Tsjêbbe, maar voor de rest gaf iedereen acte de présence.

Zelfs Cor van der Wal was aanwezig, terwijl hij niet eens zelf geen gedicht had geschreven. Gisteren meldde hij nog op zijn weblog dat hij een voorspellende droom had gehad. Een belangrijke Fries zou vandaag de dood in de ogen gaan zien. De lynchpoging van Elmar Kuiper (zie foto) heeft deze voorspelling bijna doen uitkomen.