Vaak is het beter de dingen niet te zien zoals ze zijn. Draai het om. Ga op je kop staan. Bezie de wereld ondersteboven en de gebeurtenissen van achteren naar voren. Of beter nog, wis het weg uit je geheugen. Verdring het in de meest duistere spelonken van je onderbewustzijn. Verban het uit de werkelijkheid en je zult herademen en herstellen. Het is maar hoe je het wilt zien. Zien is kénnen en al ziende maak je voortdurend keuzes. Je ziet slechts wat je wilt zien. Hou het daar dan ook bij. Dit tranendal is al treurig genoeg. Het leven is een tragikomedie waarvan je geacht wordt de hoofdrol te spelen zonder tevoren een tekst in handen te hebben gekregen. Er is zelfs geen souffleur en niemand weet wat er gaat gebeuren als het doek voor de laatste keer valt. Zal er applaus opklinken of boegeroep? Of valt er dan een oorverdovende stilte? Zelfs een God die het zou kunnen weten is niet meer voorhanden. Iedereen gaat dood. Dat is het enige wat zeker is. Waarom zullen we dan nog eindeloos over de dood blijven spreken? Laten we het over iets anders hebben.