verdwaald op deze foto was de zon
op doorreis in een donkere kamer
die dag bestaat niet meer, ik sta er
voor het oog van de cycloop, de bron,

het gat, waarin het zwarte licht verschijnt
zoals een bom die scherven achterlaat,
eerst snel en dan, steeds trager op de maat
van vreemde metronomen, tijd verdwijnt.

niet ver van huis, dicht bij het voltaplein
zie ik mezelf als kind, ik heb een bal geklemd
tussen mijn handen, hij is voor mij bestemd.
altijd is hij van mij, het zal mijn wereld zijn.