In het Vomdelpark met beeld van Picasso, woensdag j.l. 13.00 uur

Woensdag j.l. was ik al vroeg in Amsterdam. Ik stapte uit bij Station Zuid en ben van daaruit de stad in gelopen. Het was een mooie wandeling door de straten van mijn jeugd. Door de stadionbuurt, langs het Van Heutz monument, de poort door van het Amsterdams Lyceum, het Emmpalein over, en dan de monumentale toegang tot het Vondelpark. Het leek wel voorjaar. Mensen lagen in het gras te zonnen. Ik zag moeders met kinderwagens, jonge mannen waren druk aan het joggen. Werkt er nog iemand in Amsterdam? zo dacht ik bij mijzelf.

Ik zag het beeld van Picasso en kon het niet laten een selfie te maken. Ik hoorde de bal op het racket kaatsen op de tennisbaan even verderop. Ik zag de plek waar Marijke geboren is, in een kliniek vlakbij bij die tennisbaan aan de rand van het Vondelpark, waar nu een reumacentrum is gevestigd. Zo’n wandeling door het park doet je mijmeren over verleden, heden en toekomst. Waar dient dit allemaal voor? Wat heeft het allemaal voor zin gehad? De dagen rijen zich aaneen en de tijd loopt als een badkuip leeg.

Gisteren nog kwam ik opeens op straat iemand tegen die zei: ‘Die boeken van jou zijn niet te lezen! Ik kom er gewoon niet doorheen. Maar ik koop ze allemaal.’ Ik moest denken aan een tv-reclame. Een groepje taart-etende mensen staat rondom een vrouw. Eentje zegt: ‘Zeg, die taart van jou is niet te hachelen!’ De vrouw blijft opgewekt en antwoordt: ‘O ja, dank je voor de feedback!’ Zo doe je dat dus. Onverstoorbaar en moedig voorwaarts.

Voort wandelend in het park zag ik het standbeeld van Vondel opdoemen. ‘Zeven vissen in de vijver, zeven banken in het park, met het standbeeld van de schrijver en het meisje van mijn hart,’ schreef ooit een Vlaamse troubadour. Ik verliet het park en liep via de Overtoom en de Bilderdijkstraat… op weg naar de Marnixstraat, waar Silvia Steiger op mij wachtte.

Het was nog vroeg. Er was een stoel vrij op een terras en ik dronk een Belgisch biertje. Ik keek op mijn I-phone en zag tot mijn verbazing dat ik internetverbinding had. Op Facebook las ik een tirade van Koos Dalstra gericht tegen mijn persoon. Ik had het er kennelijk naar gemaakt. Zowat al mijn teksten gericht aan hem zijn inmiddels van Facebook verwijderd.

Ach, als gij niet wordt als kinderen… Onderweg had ik andermaal de woning gezien waar Marijke is opgegroeid, dicht bij het park waar ze als kind vaak gespeeld moet hebben. Heeft zij ook de beelden gezien? De beelden in het park?

In 1965 bestond het Vondelpark 100 jaar. Om dat te vieren was er een beeldententoonstelling te zien. Ik kan me dat nog goed herinneren omdat ik daar toen foto’s van gemaakt heb. Het waren zwart-wit dia’s. Ik maakte ze in het voorjaar van 1965 met de Werra-camera die ik een paar maanden tevoren van mijn vader had gekregen voor mijn verjaardag. Ik was toen 17 jaar.

Gisteren heb ik overal gezocht of ik die dia’s nog kon terugvinden. En warempel, ik vond er eentje. Verstopt in een doosje, boven in de kleine kamer. Niet van het beeld van Picasso helaas, maar wel van de reuzenstoel van Wim T. Schippers. Ik heb die dia op de muur van de slaapkamer geprojecteerd en daar weer een foto van gemaakt.

zwart-wit dia uit 1965, geprojecteerd op de muur

Zo zag ik de tijd terugkeren in de gelaagdheid van een beeld. Uitvergroot tot een gigantische stoel, waar een kind van droomt om als kabouter op te kunnen zitten. Voor wie nog klein is, is alles groot. Maar wie allengs groter wordt ziet de wereld krimpen tot een herinnering. Als gij niet wordt als kinderen, zult gij het Koninkrijk niet binnengaan. Op YouTube vond ik nog een filmpje van het Polygoonjournaal dat gewijd is aan 100 jaar Vondelpark…

Grote God, 52 jaar geleden alweer, waar blijft de tijd…