‘Een van de problemen van de moderne tijd bestond erin dat heel lang de zin van een onbepaalde dimensie van transcendentie werd geïdentificeerd met
 een bepaald ‘iets aan gene zijde’, en daarmee was afgedaan. Tegelijkertijd werden pijnlijk de krachten gemist 
die uit de betrekking tot zo’n dimensie rijkelijk kunnen voortvloeien. Was het een transcendente onwetendheid die de druk vergrootte om alle dromen in dit 
ene, eindige leven te moeten realiseren, omdat er geen 
hiernamaals meer was? De poging om alle, maar dan
 ook alle, mogelijkheden in dit eindige leven te realiseren is altijd tot mislukken gedoemd – was het die 
transcendente onwetendheid die het lijden ondraaglijk maakte dat daarmee gepaard ging? Heeft dat de mensen nog meer de melancholie in gedreven?

Melancholie is echter niet alleen het ongelukkig-zijn 
als gevolg van de onvervulbaarheid van dromen met 
een oneindige intensiteit, maar ook de verlossing van 
de hoop op vervulling in dit eindige leven. Het besef 
van de onvervulbaarheid bevrijdt ons van de smartelijke inspanning om alles in dit vermeend enige leven te 
moeten ‘proppen’. De komende tijd van melancholie 
kan daarom ook een tijd worden van nieuwe vrijheid.’

Uit: Wilhelm Schmid, Ongelukkig zijn. Een aanmoediging (2012)