2018….Fryslân, do ropst my !

Bonkefaert, gisteren 17.00 uur

Dromen leggen de diepste verlangens van een mens bloot, heb me ooit eens laten vertellen. Maar is dat wel zo? Gisternacht had ik een droom, waar ik geen touw aan vast kan knopen. Ik moest voortdurend poepen. Dat komt voor in het leven, ook in een droom, maar in mijn droom was er geen wc. Er waren wel wc’s, maar die waren allemaal op slot. Eindelijk vond ik er een, maar daar was de deur van kapot. Die deur ging niet helemaal dicht, zodat iedereen mij kon zien zitten. Zo ga je dus niet poepen. Maar wat dan? Opeens zat ik op het strand met overal mensen om me heen. Nog altijd moest ik poepen. Ik trok me terug in de duinen, maar ook daar was het druk. Je kon geen duinpan vinden of er lagen mensen. Uiteindelijk heb toch een plekje gevonden.

Ik had een krant bij me. Die spreidde ik uit op de grond en toen ben ik eindelijk gaan poepen. Mijn God, wat was dat een verlichting. Er kwam bijna geen eind aan. Mensen om me heen keken wat vreemd naar me op, maar ik trok me daar niks van aan. Toen ik klaar was, probeerde ik de krant dicht te vouwen, maar dat ging heel moeilijk. Er zat gewoon teveel poep in. Toch heb ik maar gedaan. De dichtgevouwen krant probeerde ik vervolgens in een afvalbak aan de rand van het strand te deponeren. Maar ook dat ging erg moeilijk. De afvalbak was haast helemaal vol. Doodmoe werd ik wakker en het rare was: ik moest helemaal niet poepen.

Ik heb geen verstand van dromen dus ik laat de duiding van het bovenstaande graag over aan iemand die daarvoor heeft doorgeleerd. Er waren ook geen Tagesresten die mij parten hadden gespeeld. Integendeel, het was een gezellige boel eergisteren. Machteld van Buren, Bas Epker en Dolph Kessler waren bij mij op bezoek. We spraken over een groeidiamant in het kader van Leeuwarden 2018. Wat is dat nou weer, zult u zeggen. Tja, dat weet ik het ook niet. Ik weet het wel, maar ik mag er nog niets over zeggen. Het wordt iets spraakmakends, dat wel.

Het is ook een rare boel met die Culturele Hoofdstad volgend jaar. Eerst wilde ik er niets van weten, maar nu moet ik opeens overal aan meedoen. Een paar maanden geleden vroeg Oeds Westerhof me al eens of ik met hem  een kop koffie wilde drinken bij café-restaurant Het Leven. Hij had een mooi plan dat ik moest gaan uitvoeren. Iets met bustochten in het kader van Leeuwarden 2018. Nooit meer iets van gehoord van die Oeds. Geeft niet. Ik moet dan alleen weer aan die deuk in dat pakje boter denken. (zie mijn blog: Het pakje boter van Oeds) Ik lig er ook niet wakker van. Ik lig ook helemaal niet wakker van dat malle 2018. Ik denk dat ik dan een jaar lang in de Algarve zit.

Maar nou nog iets anders, want we zijn er nog niet met dat 2018. Alles gaat op de schop. Zelfs de finish van de Elfstedentocht. Lees en huiver:

‘Er komt een kunstwerk bij de finish van de Elfstedentocht in Leeuwarden. De Elfstedenvereniging stelt daarvoor 30.000 euro beschikbaar, 1 euro per lid. Op de finishplek van de Elfstedentocht, aan de Bonkevaart in Leeuwarden, staat op dit moment alleen een ”sneu paaltje”, zei voorzitter Wiebe Wieling van de Elfstedenvereniging tijdens de jaarvergadering. Wieling wil liever iets hebben dat lijkt op het Elfstedenbruggetje bij Giekerk. Op dat bruggetje is een mozaïek gemetseld met de afbeelding van een schaatser. Het bruggetje trekt veel toeristen. Wieling hoopt dat een kunstwerk aan de Bonkevaart net zo aantrekkelijk wordt. Het is nog onduidelijk hoe het nieuwe kunstwerk er komt uit te zien. De Elfstedenvereniging heeft volgens Omroep Friesland tussen de vijf en tien ideeën binnengekregen. Meer ideeën zijn welkom. Leeuwarden is in 2018 culturele hoofdstad van Europa. Het streven is om het kunstwerk dan te onthullen.’

Aldus meldde de NOS op 10 december j.l. Gisteren ben ik even op de locatie gaan kijken, waar het kunstwerk moet gaan komen. Dat sneue paaltje ziet er inderdaad niet uit. Maar wat dan? Het bestuur van de Koninklijke Vereniging De Friesche Elf Steden heeft me gevraagd of ik in de jury zitting wil nemen die de ingediende ontwerpen van de leden van de vereniging gaat beoordelen. Dat zijn er inmiddels heel wat meer dan tussen de vijf en tien.

De inzendtermijn is onlangs gesloten. Dus de jury kan aan zijn werk beginnen. Het zal nog een hele klus worden om tot een goede beslissing te komen. Ik hou mijn hart vast. Wat kun je immers verwachten van de leden van de Koninklijke Vereniging De Friesche Elf Steden? Om met de stalmeester van Wim Sonneveld te spreken:

‘Molens-van-lucifersstokjes en wat er verder aan goedbedoelde rotzooi wordt aangeboden. Dat staat allemaal keurig op rekken bij elkaar, met kaartjes erbij van wie het is en met name ook wat het voorstelt, en da’s wel nodig, want er wordt wat afgeknutseld in dit land.’

Op het Van Harinxmakanaal, december 1978 (foto: Marijke)

Maar het is wat het is. Van onder op en met zijn allen. Dat is Fryslân. Zelf ben ik helemaal niet zo’n schaatser. Mijn noren liggen al jaren ongebruikt in de kast. De laatste keer dat ik ze in het vet heb gezet was in de strenge winter van ’78-’79. Dat is volgend jaar al weer veertig jaar geleden. Maar ja, voor 2018, doe je alles. Fryslân, do ropst my! En ik als ik die roepstem hoor, kan ik natuurlijk niet nee zeggen. Hoe zou ik dat kunnen? We naderen 2018, het jaar van de waarheid. It giet oan, no.

Reageren is niet mogelijk.