Gisteren was ik in Nijmegen. Ik had daar om elf uur een afspraak, maar met de trein was het helemaal mis, zo werd mij al bij het loket meegedeeld. Een ongeval tussen Meppel en Zwolle. Vervoer met bussen. Kortom, een half uur tot een uur vertraging. Voor mij stond Saskia Bak. Zij moest naar een vergadering in Utrecht en wilde haar kaartje terug. Achteraf gezien had ze ongelijk, want eenmaal in Heerenveen werd omgeroepen dat de trein gewoon naar Zwolle kon doorrijden. Toch mistte ik daar mijn aansluiting, zodat ik een half uur te laat in Nijmegen arriveerde. Ik was van plan om een OV-fiets te huren, maar door een taxi te nemen kwam ik nog net op tijd op de plek waar ik wezen moest. De taxichauffeur wist mij niet te vertellen waar de voormalige Sint Jozefkerk zich bevindt, waar tegenwoordig het Titus Brandsma Memorial is ingericht.  Terwijl deze kerk toch heel makkelijk te vinden is vlak bij het Keizer Karelplein.

‘s Middags ben ik er nog even gaan kijken. Het is een indrukwekkende plek. Op het voorplein staan een fraai gedenkteken en een gedenkmuur. Voor welke Fries is buiten Friesland ooit zo’n indrukwekkende gedenkruimte ingericht? Vandaar ben ik naar het Kronenburgpark gelopen. In de jaren twintig woonde Titus  Brandsma een tijdje in een huis dat uitzicht bood op dit park. Even verderop stichtte hij zijn klooster aan de Doddendal. Dat klooster bestaat niet meer, want er is nogal wat verdwenen in Nijmegen bij het bombardement in 1944. Even verderop staat de kleine kapel die in 1960 werd gebouwd, maar die is een paar jaar geleden afgesloten. Ik moest even zoeken, want niemand wist mij de plaats van deze sobere, modernistische kapel te wijzen. Achter de ramen zag ik wat kindertekeningen hangen en een paar oranje vlaggetjes. Boven de deur prijkt nog altijd het mozaïek van Charles Eyck, en op het pleintje ervoor staat nog steeds een gigantische betonnen pyloon met bovenin een bronzen mitrailleur.

Daarna heb ik nog even in het park gezeten en daar wat foto’s gemaakt. Het is een prachtig park. Dat is wel eens anders geweest. In de jaren zeventig en tachtig sloeg hier de verloedering toe en werd het een hangplek voor prostituees en drugsverslaafden. Een paar jaar geleden is het park geheel gerenoveerd. Frank Boeijen zong er ooit een mooi liedje over.