Ik mis iets in de Tour. Iets dat er ooit was en dat nooit meer terug zal komen: de stem van Theo Koomen. Niet de renners maakten de Tour, maar Theo. De Tour is ooit bedacht voor de radio, niet voor de tv. Dat wist Theo. Je had geen beelden nodig, alleen zijn stem en de verbeelding deed de rest. Hij zag dingen die niemand zag. Misschien waren ze ook niet eens gebeurd, dat deed er ook niet toe. Theo was kleurenblind, dat was een goed bewaard geheim. Het grootse deel van wat hij beschreef sproot voort uit zijn fantasie, maar juist dàt maakte zijn reportages zo geloofwaardig. Hij verstond de kunst om de verbeelding op de troon van de werkelijkheid te plaatsen. Dat kunnen alleen katholieken. Godfried Bomans kon dat, Theo Koomen ook. Theo volgde in zijn jonge jaren een priesteropleiding. Hij schreef zelfs een boek over het katholieke geloof: God bewaar me (1975). Ik heb me eens laten vertellen dat hij op zondagochtend in de Tour altijd zijn eigen Heilige Mis opdroeg in gregoriaans potjeslatijn. Via de helikopter was deze liturgie voor de hele tourkaravaan te volgen. Sanctus, sanctus, sanctus…..pleni sunt coeli et terra gloria tua. Hosanna in excelsis…..