Vandaag ben ik begonnen mijn bureau op te ruimen. Gewoonlijk doe ik dat eens in de week, maar het was er even niet van gekomen. Vandaar dat ik langzaam dichtgroeide tussen opgestapelde boeken, krantenknipsels, al dan niet opengemaakte post, drinkglazen en lege bierblikjes. Kortom: een puinbak. Opruimen heeft iets louterends. Je geest wordt er weer helder van. Je kunt daarna ook weer beginnen met een schone lei. Gisteren heb ik ook mijn site opgeschoond. Alle artikelen over Gerard Reve etcetera, die ik de afgelopen weken op mijn log had geplaatst, heb ik keurig weer verwijderd. We zijn weer terug bij af. De komende weken ga ik de tekst nog eens goed doorkammen, hier en daar wat schrappen en schaven, en dan gaat de zaak voorgoed achter slot en grendel. Alleen een enkeling, aan wiens oordeel ik veel waarde hecht, zal ik een uitgeprinte versie toesturen met verzoek om commentaar.

Al met al heb ik er vrede mee, dat mijn boek waarschijnlijk nooit wordt uitgegeven. Toen ik er vorig jaar aan begon, had ik dat perspectief ook niet. In feite was ik al eerder afgehaakt bij de Friese Pers Boekerij. Abe de Vries wilde dat er een Friese co-auteur zou komen. Een paar namen zijn toen de revue gepasseerd, maar ik zag daar al gauw vanaf, omdat ik toen al diep in mijzelf wist dat mijn verhaal een andere wending zou nemen. Dat de FPB het alsnog wilde uitgeven, was voor dan ook zeker geen vanzelfsprekende zaak, omdat ik duidelijk ben afgeweken van de overeengekomen formule. Achteraf heb er vrede mee, dat het zo gelopen is. Ik zie het resultaat primair als een tekst, die van mij is en die over mij gaat. In die zin is het misschien een goede opstap om mij wat meer in deze materie te verdiepen. Er zijn allerlei thema’s, waar ik gaandeweg op stuitte en waar ik meer van wil weten. Het raakvlak tussen theologie en kunsttheorie bijvoorbeeld. Volgens mij is dat nog een redelijk onontgonnen terrein, dat ik graag wat verder wil verkennen.

Schrijven is voor mij inmiddels een tweede vorm van leven geworden. Door te schrijven kan ik mijn gedachten ordenen en tot nieuwe inzichten komen, die  voor mij anders onbereikbaar zouden blijven. Maar uiteindelijk schrijf ik puur voor mezelf. Dat heb ik trouwens altijd al gedaan, ook als ik in opdracht van anderen schreef. Schrijven is voor mij ook geen broodwinning of tijdverdrijf, eerder gestolen tijd, want ik heb het nog altijd druk genoeg. De afgelopen weken merkte ik dat ik nu echt zorgvuldig mijn agenda bij moet houden, anders lopen er dingen mis. Gisteren belde Omrop Fryslân met de vraag of ik deel wilde nemen aan een debat op televisie over de problematiek rond Friesland Culturele Hoofdstad in 2018. Ik moest nee zeggen, omdat ik die dag andere verplichtingen heb, en dat gebeurt me de laatste tijd steeds meer. Nog even en ik krijg last van pensionado-stress. Dat lijkt me niet best. Of erger nog: een pensionado burn out!

Dan wordt het hoog tijd om de kist in te gaan. Maar zover is het nog niet gelukkig. Back to normal, dat is het devies voor de komende tijd. Ik zag trouwens dat Abe de Vries inmiddels ook zijn weblog heeft opgeschoond. Dat wil zeggen, hij is met een nieuwe site begonnen. Stom genoeg was hij vergeten om mijn IP-ban ook op zijn nieuwe site te activeren. Zo kon het gebeuren, dat ik gisteravond hierop als reactie plaatste: ‘Pollens, mijn IP-ban werkt hier niet!’ Vanochtend merkte ik dat mijn toegang tot zijn site inmiddels totaal geblokkeerd is. ‘Je bent geblocked. Kom volgend jaar maar terug!’ krijg ik nu te lezen. Humor, mijnheer Sonneberg, waar heb je dat nog op heden?  Ach ja, forget it son, i’ll never coming back.