Oerol is seks

‘In de voorbereiding is veel gepraat over ‘het gevoel’ dat bij het blad hoort. Het woord ‘mentaliteitsblad’ viel vaak. Maar dan doelt hij niet op het oude adagium ‘seks, sensatie en socialisme. ‘Nee, zeg, seks is al overal, socialisme is dood en sensatie, dat willen we eigenlijk niet uitstralen.’ Andere woorden die de revue passeerden waren rock & roll, brutaal en rebels. Maar daar kom je anno 2008 ook niet meer mee aanzetten, vond hij. Waarmee dan wel? Met nieuws, sport en entertainment, de oude pijlers van het blad. Alleen in een nieuw jasje. ‘Ik gebruik de term toch maar: feelgood. Je moet er blij van worden.’

Aldus hoofdredacteur Altan Erdogan van de Nieuwe Revue, het blad dat tegenwoordig REVU heet. Dit gerestylde weekblad zoekt opnieuw de tijdgeest op, want die was bij de redactie behoorlijk uit zicht geraakt. De nieuwe hoofdredacteur had ook al een nieuwe slogan paraat  ‘Nieuwe Revu, niet nieuw, maar ouderwets goed’. Het woordje ‘nieuwe’ – moest er absoluut af, vond Erdogan. ‘Want REVU is helemaal niet nieuw.’  REVU wil af van het blote tieten-imago, dat het blad had gekregen door toedoen door Ton van Dijk, de oud hoofdredacteur, die dit gat in de markt eigenmachtig had ontdekt.  Zijn stelregel was: ‘tieten of nieuws’.

Ton van Dijk hield wel van een beetje sensatie. Ik kan me nog goed herinneren dat hij zich in de jaren tachtig wel eens in een Leeuwarder kroeg liet zien. Ton had toen een bloedhekel aan Michaël Zeeman. Tijdens de befaamde ‘De Tille-affaire’ (what’s in a name) volgde hij Zeeman op de voet. Ton zat bij de Friese Lionsclub, net als Thys Dykstra, de toenmalige eigenaar van De Tille. Vandaar dat Ton inzage had in alle processtukken van ‘de zaak Zeeman’, wat hij ook Jan en Alleman liet weten. Dat leverde overigens nog een fraai staaltje onderzoeksjournalistiek op dat destijds als ‘dossier’ verscheen in het tijdschrift Esquire, dat geloof ik maar een jaar heeft bestaan. Ook herinner ik me nog dat ik Ton destijds op een verjaardagsfeestje van een gezamenlijke vriend met een razende tirade de trap af heb gejaagd, maar dat is een ander verhaal.

Het is niet makkelijk om tegenwoordig te overleven in tijdschriftenland. Er verschijnt zoveel pulp op de markt, dat je er met een serieus tijdschrift eigenlijk niet meer doorheen komt. De oplagecijfers van dagbladen lopen achteruit, maar die van de opiniebladen dalen schrikbarend. Wat moet je ook nog als de dagbladen elk weekend zowat een kilo papier door de brievenbus drukken, met ook nog een kleurenbijlage erbij. De een doet het met lifestyle (De Volkskrant) de ander probeert het wat serieuzer (NRC), maar die kleurenbijlagen munten doorgaans uit door overbodigheid. Bij mij verdwijnen ze altijd meteen in de kattenbak.

Ik ben jarenlang geabonneerd geweest op Vrij Nederland, maar geen haar op mijn hoofd die daar nog aan denkt. Al die opinies, ik word er doodmoe van. De opinies hoor je tegenwoordig wel ’s avonds bij Nova. Wanneer had Vrij Nederland zijn laatste scoop? Ik zou het niet weten. Volgens Xandra Schutte, tegenwoordig hoofdredacteur van de De Groene, zit Vrij Nederland al in een crisis vanaf het begin van de jaren tachtig. De verkoopcijfers daalden toen al drastisch. In de jaren zestig en zeventig paste Vrij Nederland naadloos in de tijdgeest. Iedereen was links en progressief. Maar ook Vrij Nederland heeft het contact met de tijdgeest inmiddels verloren. Het was ooit een blad voor de babyboomers. Het hoorde bij de jaren dat je iedereen moest laten zien je socialist was en op zijn minst PvdA stemde.

Ook HP/De Tijd  zou volgens Xandra Schutte het vanzelfsprekende contact met de tijdgeest hebben verloren. De Groene en Elsevier zijn volgens haar veel ouder. Ze meanderen met de tijd mee maar blijven wel constant. ‘Elsevier heeft ook meer een ‘Reader’s Digest-functie’ Je kan het blad lezen zonder een krant te lezen en toch weten wat er gebeurt in de wereld.’ Om kort te gaan de crisis in de opiniebladen is voor een groot deel een crisis van centrum-links. Wat dat betreft zitten de Vrij Nederland en De Revu in het zelfde schuitje. Zowel de arbeiders (bestaan die nog?) als de salonsocialisten weten niet meer uit welke hoek de wind waait.

Ondanks de crisis in de weekbladenbranche komen er nog steeds weekbladen bij. Vroeger had je twee vrouwenbladen: De Margriet en De Libelle. Daarna kreeg je Viva, maar als je nu op de schappen kijkt, dan duizelt het voor je ogen: Gala, Grazia, Mijn Geheim, Vriendin, Ersta, Flair, Beau Monde, La Vie en Rose… Het houdt niet meer op. En dan heb je ook nog glossybladen, waarvan het format op één persoon is geënt: Linda de Mol, Marijke van Helwegen, Maarten van Rossum…. Ik begrijp daar helemaal niets van, maar er schijnt een grote behoefte te bestaan aan deze formule die in Amerika is uitgevonden door Oprah Winfrey. De mensen willen de wereld zien door de bril van een celebrity. Vroeger begonnen dat soort mensen een column, maar dat is nu niet meer genoeg. Een eigen glossy blad dat is het helemaal. Eigenlijk is een weblog ook een soort ego-glossy. Alleen je verdient er niks mee. De halve wereld heeft tegenwoordig een weblog, dus die markt raakt aardig overvoerd.

Verder heb je nog de bladen die drijven op de advertorials. Dat zijn artikelen die betaald worden door adverteerders. Die betalen ervoor om door een broodschrijver een artikel te laten schrijven over hun product. Die reclame wordt dus verpakt in journalistiek. Je weet dan ook nooit wat je te lezen krijgt. Is het reclame of is het echt gemeend? Die bladen kosten doorgaans niks. Je krijgt ze gratis mee als je uit gaat eten, of als je een woonbeurs of watersportcentrum bezoekt. ‘Lifestyle’ heet dat tegenwoordig, of anders gezegd: weinig stijl en veel consumeren. Laatst heb ik me laten verleiden om voor zo’n blad een stukje te schrijven. ‘Fryslân Culinair’ heet het. Het ziet er heel duur uit en het doet ook een beetje aan kunst. Toen ik in de bus kreeg, bleek dat er een bak met palingen op de cover stond. Kunst en palingen horen in Friesland blijkbaar bij elkaar. Ik ga al over mijn nek als één paling zie. Ook dit blad verdween dus meteen in de kattenbak.

Nee, geef mij dan maar die ouderwetse Nieuwe Revu, dan wist je tenminste wat je kreeg. Geen palingen, maar echte tieten op de cover. Zo hoort dat, net als bij de Engelse zondagbladen. Dat geeft de wereld rust en zekerheid. Of zoals Archie Bunker placht te zeggen: ‘And you knew where you were then. Girls were girls and men were men.’ Geen overspannen zoektocht naar de eigen identiteit, een nieuw doelgroep of een ‘gerestyld format’. Geen evaluaties van het oude adagium ‘seks, sensatie en socialisme’. Het socialisme mag dan morsdood zijn, maar het volk wil nog steeds sensatie, om over seks maar te zwijgen. De mensen willen roddels horen en achterklap. Wie doet het met wie? Een blad moet wat dat betreft duidelijkheid bieden. Sex sells. Wat heet, seks is overal. Dat was het trouwens altijd al. Of om het in ‘geaf Frysk’ nog eens samen te vatten: ‘Oerol is seks’

Laat een reactie achter

(verplicht)

(verplicht, wordt nooit weergegeven)