Dit jaar bestaat het Kunsthistorisch Instituut in Florence vijftig jaar. Menig student heeft hier in de afgelopen halve eeuw een tijdje gelogeerd. Ik was er in mei 1973, drie weken lang, samen met een groep studenten onder leiding van Hessel Miedema. Bert Meijer was er toen nog geen directeur, maar hij was wel verbonden aan ons eigen instituut in Amsterdam. We noemden hem altijd Bertje Meijer. Ja Bertje, want zo gedroeg hij zich. Een beetje een patsertje, maar wel een aardig patsertje. Inmiddels is hij professor en al 32 jaar lang de baas van het instituut in Florence, waar hij is uitgegroeid tot een belangrijk man. Dit jaar gaat hij met pensioen. In twee musea – het Uffizi en het Palazzo Pitti- heeft hij voor deze gelegenheid een tentoonstelling helpen samenstellen met Nederlandse kunst. Kortom, heel Florence viert een beetje feest vanwege het jubileum. Het instituut ligt in een fraaie villa in het zuiden van van de stad. Elke dag moest je een half uur lopen naar het centrum, maar dat was wel een prachtige wandeling langs een afdalend pad, waarlangs de magnoliabomen in bloei stonden. De villa zelf was wat krap. De slaapvertrekken waren in de kelder. Ze hadden stapelbedden en nauwelijks daglicht. Maar de bibliotheek was zeer fraai. Ook kon je op het terras zitten, waar je altijd de bal hoorde stuiteren op de tennisbaan ernaast: klak…klak …klak….

Directeur zijn op dit Instituut leek mij een wereldbaan. Een beetje tennissen en… tja, wat nog meer eigenlijk? Jaren later heb ik Bertje Meier nog eens aan het werk gezet. Eja Siepman van den Berg had de ‘Andrea del Sarto prijs’ gewonnen, die werd uitgeloofd door een galerie in Florence. Omdat Eja geen flauw idee had, wat die galerie voorstelde, heb ik Bertje gebeld. Hij moest even de stad in om het uit te zoeken, dus kon hij die dag niet zoveel tennissen. Onnodig te zeggen dat ik tedere herinneringen bewaar aan ons verblijf destijds in Florence. We gingen ook een paar dagen naar Assisi om Giotto te bekijken. Daar raakten we ’s avonds verzeild op een terras ergens boven op een berg. Er was een jukebox en daar heb ik toen een vermogen aan lires ingestopt om honderd keer één en hetzelfde nummer te horen. Ook de aanwezige autochtonen kregen er geen genoeg van. Doris Wintgens had een boa om en maakte die Italianen helemaal gek. Op het laatst was iedereen aan het dansen. De ober liep zelfs met een blad vol pilsglazen dwars door een glazen deur. Gelukkig liep het goed af. Eigenlijk kwam kwam het allemaal door Elton John, die met zijn ‘Crocodile Rock’ bezig was de Italiaanse hitparade te veroveren. Zeker na die avond kon het niet meer stuk met hem in Italië. ‘Well, Crocodile Rocking is something shocking. When your feet just can’t keep still’.