telkens als ik reve lees, denk ik hem te begrijpen, en dan weer niet, hoewel. het is ook zo dichtbij, dat rooms verhaal, de papagaai, de maagd, de vierde persoon gods, van jung gestolen en verheven tot fantasma, verweven met meedogenloze jongens, die zomaar zitten op terrassen in langweer. ja, zo verdomd dichtbij en ook zo hemelsbreed ver weg. ik heb niets met lieve jongens om van meedogenloze maar te zwijgen. ik heb niets met maagden en met die van fatima al helemaal niet. fantasma’s ken ik wel. ik weet precies wat hij bedoelt. god is geen constructie in de hemel, maar zit hier en nu tussen mijn oren. hij kruipt waar hij niet gaan kan, in het woord dat ik hier schrijf en wegduw in de stilte, god is een manier van hersenmanagen, een focus voor het libido, mystiek, mijnheer, is vruchtwater uit moederschoot, of loenersloot, daar wil ik niet om twisten, hoe dan ook, water dat nooit is afgevoerd bij de geboorte, een vlies dat nooit gebroken is en eeuwig vraagt om schennis.

de maagd is overal, zelfs terroristen doen er moorden voor,  twee en zeventig in getal, alles wacht aan hemelpoorten, nee, dan reve, die heeft aan één genoeg. zijn geloof is toch iets simpeler, al was het maar omdat het iets goedkoper is. en dan wat is geloof nog tegenwoordig, je schept je eigen tuintje in je hoofd en kunt meteen het onkruid wieden. maar ja, het is zo mooi om zomaar zonder enig zicht op winstbejag, belangeloos te kunnen dichten over god, seks, masturbatie en alles wat daarbij hoort. incest en kannibalisme dat is het rooms katholicisme, inderdaad genialer is het nooit bedacht. zonde dat die winkel niet meer loopt. je hebt geloven nodig om niet gek te worden, bij veel mensen is dat zo, de oude freud heeft dit al vaak beweerd, hoewel zijn grootste antipoot carl gustaf jung dacht daar heel anders over. ik niet. god is een bypass voor de waanzin. placebo voor psychoses. het reële van lacan, de grote angst voor wat ons werkelijk omgeeft. niets, niets en nog eens niets en zelfs erger nog dan dat, een lege hel van gloeiende atomen, botsend, tollend, nu eens vlammend in het leven, dan weer spokend in de dood. toeval is er niet in deze heksenketel. of beter, toeval is de wereld zelf. god is toeval. god is niets.

om panisch van te worden. iets moet er toch zijn om deze angstschreeuw te bezweren, iets moet mijn verlangen dragen, iets moet branden als een heilig vuur waarin ik als een mot verdrinken wil, maar er is niets. alleen verlangen, dat steeds verder drijft en verder. de godspot in mijn hoofd is om razend van te worden. waarom die rare kronkel in mijn kop. waarom kom ik niet los van dit tollend mechaniek, waarin ik als een rat gevangen zit. ja dan is het creëren van je eigen gekte nog zo gek niet. daarom mijnheer is reve geniaal, omdat hij weet wat tollen is en toch blijft doorgeloven dat zijn trukendoos geen truc is. eerlijk veinzen is er bij hem niet bij. veinzend oprecht zijn evenmin. het is de ware parodie, de waarheid en niets anders dan de waarheid. credo in unum deum, omdat het absurder is dan het meest absurde dat bestaat. daarom mijnheer, daarom is dit geen panacee, maar eeuwig leven van het ware woord dat in ons allen leeft. en toch, mijn rug op. ik loop liever op het slappe koord.