2007

serre.jpg

Oktober 2007. Na een lange reis door de tijd ben ik weer terug in het heden beland. Ik ben aan deze trip begonnen om alles nog eens op een rijtje te zetten. Het was niet alleen een ‘sentimental journey’, maar ook het opmaken van een balans. Dertig jaar is een lange tijd en je bent geneigd om het beeld van het verleden te laten bepalen door de meest recente gebeurtenissen. Dat laatste wilde ik voorkomen. Alles overziend zijn het mooie jaren geweest. Bijna een tijdperk. Ik zeg vaak tegen mezelf, dat ik de mooiste baan van de wereld heb gehad. Een mooiere was er nooit eerder geweest en zal er ook nooit meer komen. Ik ben wat meer tot mezelf gekomen, hier in Friesland. Dat was me elders misschien nooit zo gelukt. Ik had ook het voorrecht dat ik nooit precies wist waar mijn werk ophield en waar mijn liefhebberij begon. Dat heb ik ook nooit willen weten. Misschien dat die houding mij op het laatst is gaan opbreken. Werken met hart en ziel wordt tegenwoordig wellicht ook wat minder gewaardeerd dan voorheen. Hoe dan ook, in de laatste tien jaar dienden zich in toenemende mate problemen aan, waarvan ik het patroon onderkende, maar waar ik steeds minder een adequaat antwoord op wist te vinden. Maar mij hoor je er niet meer over. Mijn uren bij Keunstwurk zitten erop. Op 1 december loopt formeel mijn dienstverband af. Dan ben ik zestig jaar. Ik heb laten weten dat ik geen prijs stel op een officieel afscheid. Daarvoor is er teveel gebeurd. In de afgelopen twee jaar heb ik twee waarschuwingen – per aangetekende brief – van het bestuur van Keunstwurk mogen ontvangen. Het woord ‘dienstbevel’ werd op schrift gesteld. Bestuursleden van Keunstwurk zijn achtenswaardige mensen. Nog één waarschuwing en ik had voortijdig mijn biezen kunnen pakken. In zo’n situatie zit je niet meer te wachten op een paar mooie woorden voor de vertrekkende pensionado. Eén woord is dan al te veel. Eén woord was ook genoeg geweest om het niet zover te laten komen. Nee, het is mooi geweest zo. Ik doe het licht uit. God zij met u. Dertig keer inmiddels heeft de aarde om de zon gedraaid en evenzoveel cirkels groeiden in die jaren als ringen in mijn hart. In alle nederigheid kan ik u verzekeren dat ik zielsgelukkig ben nu mijn ster hoog aan de hemel staat. Het is de ongrijpbare ster van Don Quijotte die ik ooit nog eens zou willen pakken. Of, om met Sancho Pancha te spreken: Ik heb leren werken in de zon. Nu moet ik leren dolen in de hitte. De passende muziek bij dit jaar kon ik niet vinden, daarom maar een oudje van Brel.

 

Laat een reactie achter

(verplicht)

(verplicht, wordt nooit weergegeven)