Gisteren was het zo verdomde heet, dat je binnen in de Infirmerie eigenlijk niet meer normaal kon werken. We hebben de stoelen dus maar buiten gezet. In het lijkenhuisje is het redelijk koel. Zo hoort het ook in een lijkenhuisje. Dit onooglijke bouwwerkje is een van de meest curieuze monumenten van Leeuwarden. Vier jaar geleden is het voor veel geld met een hijskraan van zijn plaats getild om dertig meter verderop weer op de grond te worden neergezet. Bij die gelegenheid donderde het gebouwtje voor de helft uit elkaar, maar het is daarna liefdevol weer in elkaar gezet. Tenminste voor de helft, want toen was het geld op.

Ik herinner me nog dat er in de gemeenteraad van Leeuwarden lang over gesproken is. De monumentenlobby onder leiding van Hendrik ten Hoeve sprak er schande van dat dit juweeltje zou worden afgebroken. Wethouder Arno Brok was vast van plan de sloop door te zetten. Het lijkenhuisje stond immers lelijk in de weg voor het nieuw te bouwen Atrium. “Wie een omelet wil bakken, moet een ei breken’, sprak Brok nog ferm, niet beseffend dat hij als oprecht liberaal daarmee woorden van Lenin citeerde.

Het atrium is er inmiddels nooit gekomen. Ik heb me er altijd over verbaasd wat er nu zo bijzonder is aan dit lijkenhuisje. Navraag bij de gemeentelijke monumentenambtenaar Leo van der Laan leerde me dat de uitkragende daklijst typerend is voor de vroege negentiende eeuw. Die uitkragende daklijst was me noot eerder opgevallen. Sindsdien ben ik erop gaan letten, maar alleen al in Leeuwarden wemelt het van dit soort uitkragende daklijstjes.

Maar wie ben ik?

De monumentenmaffia heeft immers altijd gelijk.