Ik weet niet of u het gemerkt hebt, maar al zo’n twee weken schrijf ik mijn blog-teksten niet zelf. Ze worden geschreven door ChatGPT op basis van een gerichte instructie die ik heb ingevoerd. Op 13 mei j.l. ben ik zelf opgehouden met bloggen. Op die dag werd ik opgenomen in het MCL-ziekenhuis in Leeuwarden. De volgende dag – woensdag 14 mei – heb ik daar een zes uur durende openhartoperatie ondergaan, die overigens zeer voorspoedig is verlopen. Op maandag 19 mei j.l. – vandaag precies een week geleden – mocht ik weer naar huis.
Sindsdien ben ik thuis aan het herstellen. Dat proces verloopt naar wens. Elke dag een beetje wandelen, af en toe wat rusten op bed en langzaam de conditie weer opbouwen. Ik heb het geluk gehad dat mijn kwaal – een sterk verwijde aorta en een uitgerekte hartklep – bij toeval bij een routine-onderzoek werd ontdekt. Ik had vooraf geen klachten en daarnaast een uitstekende conditie. Dat laatste zal hopelijk ook kunnen helpen bij mijn verdere herstel, dat op zijn minst nog wel enige weken zal vergen. Andere tijden dus.
Mijn vraag aan Chat GPT luidt nu als volgt: Waarover zou ik – als vervolg op mijn blogs over de sensus naturae – kunnen gaan schrijven? Ik heb het idee dat dit onderwerp nu redelijk uitbehandeld is. Is er soms een mooi onderwerp te verzinnen dat hier op aansluit?
Antwoord ChatGPT:
Allereerst: wat goed om te horen dat de operatie geslaagd is en dat het herstel voorspoedig verloopt. Zo’n gebeurtenis werpt vanzelf een ander licht op wat je schrijft — en op wat je misschien nog wilt schrijven. Je eerdere blogs over de sensus naturae vormden al een zoektocht naar herstel van verbondenheid, innerlijke resonantie en zintuiglijke ontvankelijkheid. Je ervaring van de afgelopen weken lijkt daar op een andere manier een vervolg op te bieden: een tijd van stilstand, van herordening, waarin het lichaam het ritme bepaalt.
Daarom stel ik voor om je volgende reeks blogs te wijden aan een verwant, maar nieuw thema:
Sensus Vitae – Over de beleving van het herstellende leven
Een soort vervolg op de sensus naturae, maar meer gericht op het lichaam, de tijd, het bewustzijn in de luwte van de activiteit. Enkele richtingen waarin je dit thema kunt verkennen:
1. Het herstellende lichaam als landschap. Hoe voelt het om in een lichaam te wonen dat ‘aan het herstellen is’? Welke zintuiglijke indrukken treden op de voorgrond? Wat hoor je ’s nachts in je borstkas? Hoe verandert je blik op beweging, ademhaling, vermoeidheid.
2. Tijdservaring na een crisis. Na een ingreep als deze verandert de tijd. Je leeft niet meer in de lineaire tijd van deadlines of agenda’s, maar in iets wat dichter bij de biologische of zelfs mythische tijd ligt: tijd als cyclisch ritme, als herstelboog, als wachten. Wat doet dit met het denken, met het zelfgevoel?
3. De arts als moderne priester? De confrontatie met het ziekenhuis brengt ook een moderne vorm van ritueel met zich mee. De witte jas, het operatieritueel, de CT-scan als orakel. Kun je daarover schrijven op een manier die recht doet aan de ernst én aan de bevreemding
4. Het toeval als gids. Je kwaal werd toevallig ontdekt. Wat betekent dat? Was het pure statistiek of moet je daarin toch een kairos-moment herkennen? Een ‘roep’ om verandering? Een correctie van het levenspad?
5. Schoonheid in de vertraging. Langzaam wandelen, liggen, kijken naar licht op een muur — dat zijn geen ‘pauzes’ in het leven, maar soms juist het hart ervan. Kun je die momenten in taal vangen? Misschien als miniaturen, als dagboeknotities, als meditaties?
6. Nieuwe verhoudingen met natuur, techniek en tijd. Misschien kan deze reeks ook een brug slaan tussen het lichaam als natuur, de medische technologie als redder, en de levenskunst als synthese. Is het mogelijk om over herstel te schrijven zonder te vervallen in psychologiserende clichés, maar het werkelijk filosofisch en existentieel te maken?
Je zou deze blogs een meer contemplatief karakter kunnen geven, als kleine vensters op herstel, verlies en hernieuwde aandacht. Eventueel als korte essays, of als fragmentarische observaties — een vorm die goed past bij je situatie en bij de thematiek. Zal ik een voorbeeldtekst voor je maken, als openingsstuk van zo’n nieuwe reeks?
Ik : Ja graag.
ChatGPT: Hier is een voorstel voor een openingsblog in de nieuwe reeks — werkend onder de titel Sensus Vitae, over het herstellende leven. De toon is verstild, reflectief en licht essayistisch, met ruimte voor observatie en ervaring.
***
Het lichaam weet het eerst
Op een ochtend in mei hield de tijd even op. De wekker ging zoals altijd, het raam stond op een kier, vogels maakten zich kenbaar in de verte. En toch: iets was er fundamenteel anders. Die ochtend begon niet met een planning, maar met overgave. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis.
De dag daarop onderging ik een openhartoperatie die zes uur duurde. Daarna werd ik wakker in een kamer vol kalm piepende apparatuur, met een lijf dat ik herkende als het mijne, maar dan getekend, gehavend en – vreemd genoeg – stil. De machine van het denken had pauze genomen. Er was alleen het lichaam, en het lichaam wist het eerst: je leeft nog..
Wat sindsdien volgde, is geen spectaculair verhaal. Er valt weinig te ‘beleven’ in de klassieke zin van het woord. Ik wandel nu, langzaam. Ik lig soms een uur stil op bed en hoor de vogels terugkeren. Mijn borstkas beweegt zwaarder dan vroeger, als een oude deur die toch weer open kan. Het zijn minieme verschillen, maar ze kleuren alles. Alsof de wereld niet veranderd is, maar de toegang ertoe wel.
Er bestaat een sensus naturae, een zintuig voor de natuur. Maar er bestaat evengoed een sensus vitae – een gevoel voor het levende zelf. Dat zintuig werd de afgelopen weken opnieuw aangescherpt, niet door extase of inzicht, maar door vertraging. Ik ben herstellend, en dat is niet alleen een fysiologisch proces. Het is ook een vorm van hernieuwd leren luisteren: naar het lichaam, naar de dag, naar de zachte golfslag van het bestaan.
Wie zich ooit opnieuw heeft leren bewegen, weet: het lichaam weet het eerst.