Waar je ook kijkt in 2025, lijkt het vuur van conflict op te laaien. Als gewone burger, wereldburger vooral, voel ik het aan alles: de onrust is tastbaar. Niet alleen op het nieuws, maar ook in gesprekken met vrienden, in online discussies, in het collectieve gevoel van dreiging. Wat is er aan de hand met onze wereld? Waarom lijkt het alsof oorlog ineens weer ‘normaal’ is geworden?
We leven in een tijd waarin machtsverhoudingen razendsnel veranderen. Ik ben opgegroeid met het idee dat de VS ‘de baas’ was in de wereld, maar die zekerheid is weg. China groeit, India eist z’n plek op, Rusland vecht letterlijk om invloed. En kleinere landen? Die proberen in het machtsspel hun eigen positie te verstevigen, soms met bruut geweld. Ik zie een wereld waarin oude zekerheden vervagen en nieuwe machtsblokken opstaan — met alle chaos van dien.
Het valt me steeds meer op hoe alles terug te voeren is op grondstoffen. Energie, water, voedsel, technologie: alles is schaars of wordt schaarser. En als het schaars is, wordt het iets waarvoor mensen bereid zijn te vechten. De klimaatcrisis maakt dit alleen maar erger. Ik zie hoe droogte gebieden ontwricht, hoe mensen moeten vluchten, hoe strijd ontstaat over wat ooit vanzelfsprekend was: drinkwater, vruchtbare grond, leefruimte.
Wat me soms écht zorgen baart, is hoe oorlog veranderd is. Het gaat niet meer alleen om legers en grenzen. Het zit in cyberaanvallen, in valse informatie die zich razendsnel verspreidt, in drones die geruisloos doden. Oorlog is stil geworden, soms bijna onzichtbaar — maar des te gevaarlijker. Het maakt me huiverig voor een toekomst waarin je niet eens meer weet wie ‘de vijand’ is.
Misschien nog wel het pijnlijkste: de groeiende wij-tegen-zij-mentaliteit. Ik zie het overal: mensen die zich terugtrekken in hun eigen bubbel, politieke leiders die de ander tot vijand maken om hun eigen falen te verdoezelen. Het maakt me verdrietig. We zijn allemaal mensen, en toch lukt het steeds minder om dat in elkaar te zien. Het lijkt alsof verbinding zwakker is dan ooit.
En dan de media. De constante stroom aan berichten over geweld, dreiging, rampspoed… Ik voel hoe dat iets met me doet. Angst is verslavend, en het is een perfecte voedingsbodem voor oorlogszucht. Polarisatie verkoopt. En daardoor krijgt vrede zelden de aandacht die het verdient. Terwijl er zóveel mensen zijn die juist willen bouwen, verbinden, helen.
Toch weiger ik cynisch te worden. Ik zie ook de andere kant: vredesactivisten, burgers die opstaan tegen geweld, jongeren die zich inzetten voor een betere toekomst. Er zijn altijd mensen die weigeren zich neer te leggen bij geweld als normaal. Misschien hoor ik daar zelf ook bij. Misschien begint het bij vragen stellen, bij blijven praten, bij hoop houden — tegen de stroom in.
De oorlogszucht van 2025 voelt soms als een onontkoombare golf. Maar diep vanbinnen geloof ik dat we altijd kunnen kiezen. Voor dialoog. Voor empathie. Voor iets beters. Begrijpen wat er speelt, is de eerste stap. De volgende is durven dromen — en handelen — voor vrede.
( Dit blog werd op mijn verzoek geschreven door ChatGPT)