Over deze houding moet ik lang hebben nagedacht. Een arm in de zij, de ander losjes leunend op de vensterbank. Ik doe iemand na, zo te zien. Of is dit misschien de houding van iemand, die op iemand anders wil lijken, zonder precies te weten wie dat voorbeeld in werkelijkheid is? Een kopie dus van een origineel dat misschien niet eens bestaat. Hoe dan ook, het is 20 mei 1979 en ik sta voor het open raam in mijn ouderlijk huis aan de Johannes van der Waalsstraat in Amsterdam.  Het is de slaapkamer van mijn ouders boven aan de voorzijde, de kamer die na de dood van mijn vader in 1966 mijn eigen kamer werd. Dat bleef zo tot 1971, toen ik voorgoed het huis uit ging. De foto is licht verkleurd, zodat de patina van de tijd de sfeer in bezit heeft genomen. De jaren zeventig waren bijna voorbij. Het was een tijd van nostalgie. Het horloge om mijn nek was erg in destijds, zeker in de kringen waarin ik verkeerde. Het was een sjibbolet voor de wereld van de kunst, net als mijn design-bril die ik gekocht had bij Oogappel in de Van Baerlestraat. De tijd neemt zijn tijd. Het is voorgoed en o voorgoed voorbij. Lost in the seventies.