De spreeuwen zijn weer terug in mijn achtertuin en ik voel me melancholiek. Soms heb ik van die dagen, dan kijk ik terug. Moet je niet teveel doen natuurlijk. Maar naarmate de jaren klimmen, wordt het steeds lastiger om de verleiding te weerstaan om achterom te kijken. Had ik er niet beter aangedaan om dit of dat te doen. Of erger nog, had ik dit of dat niet beter na kunnen laten.

Er zijn van die dingen, waar ik wel eens met gemengde gevoelens op terugkijk. Snijdende woorden bijvoorbeeld. Had ik niet beter mijn mond kunnen houden, in plaats van het conflict op te zoeken. Gedane zaken nemen geen keer, maar achteraf lijken de beslissingen die ik nam, vaak impulsief, lichtvaardig en onbezonnen. Het hart heeft gewonnen, maar het verstand blijft knagen. Je verstand kun je wel eens verliezen, maar je hart kun je maar één keer breken.

En toch, telkens weer dient het dilemma zich aan. Van de week stond ik voor de keus om iets, waar ik al heel veel tijd in had gestopt, nog één keer op te pakken. Het alternatief was veel verstandiger. Mijn hoofd zei immers dat het kansloos is. De tijd was er niet meer naar. Het was voorbij. Er was geen gehoor voor, geen antwoord en de vooruitzichten werden alleen maar slechter. Maar de stem van het hart laat zich niet zomaar overtuigen, en zeker niet door verstandige argumenten.

Ik herinner mij de woorden van Theresa van Avila. ‘Mijn God, leer mij mijzelf te verstaan en inzien dat ik mij telkens weer oneindig ver verwijder van datgene wat mijn hart ten diepste verlangt.’  Ik weet niet of er een God is, maar dit lijken mij wijze woorden. Niets is moeilijker dan de stem te volgen die diep in je hart blijft spreken, vaak tegen beter weten in. Het hart spreekt meestal geen verstandige taal, maar het verstand is niet altijd harteloos. Dat is het klassieke dilemma. Toch kies ik telkens weer voor het hart, want… en nu het verstand: er is geen mooier lijden dan zelfmedelijden.