Of het nu Julius Caesar was of Caligula weet ik niet meer, maar samen met hem sta ik hier op de foto. Het is februari 1980. Marijke en ik waren in Parijs, in het Louvre. Ik droeg een houtjestouwtjes jas. Kort daarop kochten we de elpee Nightout van Ellen Foley. Ze was bekend geworden als playbackzangeres in het duet van Paradise by the dashboardlight van Meat Loaf. Ik draai die elpee eigenlijk haast nooit meer. Alleen het tweede nummer What’s a matter baby? vond ik destijds heel goed, en nog steeds trouwens. Als een beschaafd viswijf gaat Ellen Foley volledig uit haar dak. Ze had een stem als een dijk. De clip is inmiddels behoorlijk gedateerd en oogt nu als een bedeesde uiting van girlpower uit het begin van de eighties. Van de punk, die al bijna weer op zijn retour was, is in deze performance niets te merken. Eigenlijk is het een braaf gezongen toneelstukje – ‘girl dumps boy’ – meer is het niet. En toch heeft dit liedje de tijdgeest van toen heel aardig gevangen. Popmuziek heeft het vermogen om onbestemde gevoelens op te roepen die een sluimerend bestaan kunnen leiden bij een groot publiek. Ikzelf herkende in dit liedje het spontaan uiting geven aan een groot ongenoegen. Ik liep in die tijd met mijn ziel onder de arm. Eind 1979 balanceerde ik op de rand van een psychose. Marijke zorgde ervoor dat ik niet voor een tweede keer in mijn leven in een psychiatrisch ziekenhuis werd opgenomen. Als ik me al te ver liet meeslepen in mijn waanwereld sloeg ze met een glazen colafles op mijn kop. Zo’n vrouw was het. Tough love, dat was haar manier van liefhebben. Elke maand kreeg ik van mijn huisarts een depot-injectie met antipsychotica. Van de weeromstuit raakte ik in een chronische depressie die bijna twee jaar zou duren. ‘Wat’s a matter baby? Gooi het eruit. Dat is misschien wel het beste wat je in zo’n situatie kunt doen.