Filosofeer maar eens over L/Holy water.
Probeer een main entrance van de rabbithole maar eens te vinden.
Voor 1000 euro per luxe couvert.
Maar niet alleen is L water een main entrance to the Rabbithole, maar ook een direct link to God.
En derhalve een meaning of life.
Wat is het doel, de bedoeling en waarom.
Maar ook: waarom gaan dingen mis?
En wat zijn de backup plannen?
Heeft God het goed met ons voor en wat zijn zijn SIGNALEN dan?
(God roept heel hard hoor, maar wij zien/horen het niet)
Komt ie maar weer eens: een Litmustest.
Voor filosofen in dit geval.
Wat is L water,
wat is het doel ervan,
en is deze wet en doel in de eerste Planck seconde ontstaan denkt u?
Want ja, als u in de big bang/singulariteit gelooft, dan moeten ALLE wetten dus ook in de eerste Planck seconde zijn ontstaan.
En in die eerste Planck seconde ligt het antwoord op alle vragen:
1] alles is toeval (spontaan zo gegaan) of,
2] God bestaat. (er zat een plan achter, dus nog VOOR die big bang was er al een plan)
Mijn eigen visie is echter : God bestaat misschien wel of niet maar er is ‘iets’ in het universum en dat zaait energie en of deeltjes.
Simpel bewezen, feit. Punt.
Maybe it’s God, may be it’s a machine.
Nog steeds. En net als het zaaien van een boer: dat heeft een DOEL.
En dat is leven genereren.
Nu de omgekeerde vraag: wat is de zin van het leven? Dat kan niet anders zijn dan uiteindelijk de BOER (de ‘vader, de zaaier’) ontmoeten.
God kan niet zo onnozel zijn dat ie denkt: kom, ik genereer intelligent leven. Maar ach, ze zullen wel nooit naar me op zoek gaan.
God is niet achterlijk: hij is opgegaan in zijn eigen kunstwerk.
Hij is nergens en toch overal.
Als ik God was geweest? Ik had het precies zo gedaan.
Maar kijken en zien he? Nou, nou, nou, da’s best lastig.
Ok, maar wat is nu precies de bedoeling van het vliegdekschip. Rijk worden?
Afgelopen week fietste ik door de Grote Kerkstraat langs het Keramiek Museum Princessehof. Op de stoep allemaal attributen en daar omheen een grote groep studenten met pen en papier. Blijkbaar een opdracht. Hoor ik een jonge meid zeggen: “wat een shit, we zoeken het antwoord wel even op internet.”
De mens is naar mijn idee al eeuwen en eeuwen op zoek naar God, maar ervan uitgaan dat God kan worden gevonden lijkt mij een utopie. De vraag of God, de vader, of de boer tevreden is met de oogst tot nu toe mogen wij onszelf ook wel afvragen. Als intelligent leven gezaaid is om de schepping te doorgronden dan staat de aarde nog lang niet in bloei.
Snorrend van tevredenheid toer ik onder de grootse eikenlover van de Utrechtseweg op een zonnige zondagmiddag op de motor naar Amersfoort.
De voorrangsweg heeft vele op- en afritten voor de aan weerszijden van de weg fraai gelegen villa’s.
Opeens een auto, Duits kenteken. Ik schreeuw: ‘Klootzak!’ voel een felle pijnscheut in mijn zij en het leven schiet als een supersonische turbo-accordeon aan mij voorbij. Een dichtregel flitst
door mijn hoofd:
“0 Heer, Uw wil geschiedde”
Mijn hoofd beukt op het asfalt en ik denk: ‘Goed dat ik een helm op heb. Nummerbord onthouden.’
Er wordt op mijn helm geklopt en ik kijk naar een over mij heengebogen hurkende Surinaamse politieagente, die een knoopje van haar bloesje heeft openstaan waardoor een spierwitte BH
zichtbaar is. Die zit niet goed op zijn plaats omdat de overdaad die hij in toom moet houden behoorlijk weerbarstig en gul is.
En dan die handen van haar, met die twee pinken met amper nagels erop maar die wel, puntje van de spitse tong uit de mond, zorgvuldig vuur en vuurrood zijn gelakt.
Lieve deugd nog aan toe. Laat me er alsjeblieft over ophouden.
Met een vriendelijk gezicht en een zwaar Surinaams accent zegt ze:
‘Ik zou u grraag wat willen vrragen, kan dat?’
‘Geen probleem,’ zeg ik.
‘Hoe is uw naam, geboortedatum en -plaats?’
De agente schrijft het langzaam op, streept het weer door en vraagt opnieuw naar mijn naam en geboortedatum.
Opnieuw geef ik antwoord.
Zij schrijft het op, tuurt er lang naar en zegt opeens:
‘Mijnheerr, overr toewee weken bent u jarig.’
Dat kan wel zijn zeg ik, maar op dit moment voel ik me allesbehalve jarig!
Wat is uw geboorteplaats? vraagt ze.
Vlissingen zeg ik
Opnieuw wordt er geschreven, gestreept en opnieuw geschreven en ze laat me het papiertje zien met de vraag of het zo goed is:
aNdrieS VerWEg
20 sePt 1947
Flisinge
De blonde agente bij de auto met het Duitse nummerbord komt opeens kordaat onze richting uit en ik zeg dat het uitstekend is, dat alleen de geboorteplaats me tamelijk onbekend voorkomt.
De blonde agente vraagt of ik pijn heb en waar. Ik wijs op mijn borstkas en mijn zij. Ze pakt resoluut de mobilofoon en zegt:
‘We nemen geen enkel risico. Ik roep een ambulance op. Uw motor wordt door ons afgevoerd. ‘
Vervolgens stopt ze een papier in mijn binnenzak. Een metalen stem via de mobilofoon vraagt:
‘Met bellen en toeters?’
Ik voel een felle pijnscheut in mijn lies en hoor de blonde agente nog zeggen:
‘Zonder bellen en toeters.’
Ik doe mijn ogen weer open en rond mijn hart zijn een tiental zuignapjes aangebracht en op mijn borstkas en op mijn hoofd zitten elektroden geplakt. Op mijn grote teen lijkt een soort
aardelektrode te zijn aangebracht. Naast en boven me zoemt de nodige elektronische apparatuur.
Ik kijk op de klok, kwart over vier. Ik ben al vier uur onderweg. Ik zie opeens dat mijn zijkant vol zit met blauwe plekken. Naast de klok zie ik opeens een TVcamera.
De deur gaat open en parmantig stappen twee vrouwelijke dokters in mijn richting. Ze stellen zich aan mij voor en ik zie dat een van hen onder haar open jas een stethoscoop met daaronder een ‘T-shirt met daarop een afbeelding van Dagobert Duck draagt.
Ze vraagt of ik ziekenfonds ben of particulier en ik denk: ‘Als ik nu ziekenfonds zeg, dan draait die Dagobert dokter zich onmiddellijk om en loopt net zo parmantig weg als ze gekomen is. ‘
Ik zeg: ‘Vroeger was ik ziekenfonds, maar nu ben ik particulier.’
En met de beide stethoscopen wordt mijn borst betast en beluisterd.
‘U heeft een flinke tik gehad, mijnheer, maar de foto’s zijn geruststellend. Uw rug is nu een schilderij van Picasso in zijn blauwe periode, maar dat gaat de komende twee weken veranderen. Verder zult u de komende weken veel pijn hebben, want u hebt vier gekneusde ribben en iets wat lijkt op een inwendige bloeding. Het bloedonderzoek moet daar uitsluitsel over geven, maar dat hoort u via uw huisarts. Verder kunnen wij op dit moment niet veel meer doen. Als u kunt staan, dan mag u over een uur met een taxi naar huis, anders blijft u hier.’
Met een arm ondersteunend brengt een verpleegster me naar de wachtkamer. Ik steek met overtuiging een sigaret op.
‘Zal ik een taxi voor u bellen?’ vraagt ze.
‘Ja doet u maar,’ zeg ik.
Een uur later zit ik in de taxi die bestuurd wordt door een chauffeur met een reusachtige krulsnor. Onder het motto “Ik zit al, nu u nog” trekt de chauffeur eens stevig op, maar schrikt van mijn vloek en van mijn met pijn verbeten gezicht.
Ik vertel het verhaal van de botsing, de twee vrouwelijke agenten en de dokters en hij zegt:
‘Nou mijnheer, dan gaan we toch gewoon in slow motion.’
Bij een rood stoplicht draait hij eens aan zijn snor, trommelt vervolgens met beide handen op het stuur en zegt:
‘Er is inderdaad door het feminisme een nieuwe generatie opgestaan. Alles wat wij kunnen, kunnen zij ook, zeggen ze.
.
Maar dat is gelul. Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig, maar beslist niet gelijk. Als vrouwen er leuk uitzien, met een snor en uit treinraampjes kunnen pissen, pas dan ben ik bereid een
avondje serieus met hen te gaan stappen. En weet u wat een man eigenlijk wil? Een van tweeen.
Of hij wil iemand vinden die zo dom is dat hij tegen haar kan liegen of hij wil zoveel van iemand houden dat zij tegen hem kan liegen.
Ik schiet in de lach, maar een felle pijnscheut belet me verder te lachen en de chauffeur begeleidt me met mijn tas tot aan de voordeur.
Langzaam laat ik me in een stoel zakken en denk na over het gebeurde en de dichtregel in het bijzonder.
Ik probeer uit de stoel op te staan, wat me na tien minuten eindelijk lukt en strompel naar de boekenkast. Ik weet niet precies wat ik zoek, maar ik voel dat ik in de buurt ben van iets belangrijks.
Met onzekere hand neem ik een boek uit de kast en bijna in trance sla ik het boek op de juiste pagina open.
Daar staat het gedicht:
“0 Heer,
Uw wil geschiedde,
maar let maar niet op mij,
Laat mij er liever buiten,
Ik ga wel wat opzij. “
Mooi kort verhaal. Of God wel dan niet bestaat is een vraag waar een ieder zijn eigen gedachten over heeft. De schepping dijt nog altijd uit, maar God verliest terrein. Ik betreur dat. Maar nogmaals, mooi kort verhaal, en ik heb het met plezier gelezen.
@ Eddy: wel, dat idee over vliegdekschip is eigenlijk wat van oorsprong al jaren speelt. Begonnen met de ‘Love Boat’, die als sloopschip voor slechts 2 miljoen te koop was.
Een icoon.
Helaas ben ik geen miljonair anders had ik dat schip gelijk gekocht.
Toendertijd een ander idee mee dan ‘nieuw land’.
Later kwam Geenstijl met een idee om een vliegdekschip te bouwen in het kader oplossen van economische crisis.
Zit wat in want NL kan eigenlijk helemaal geen schip meer bouwen, want alleen al te weinig lassers. Een opdracht van ik geloof 2 miljard om een schip te maken ging aan NL voorbij en wordt nu uitgevoerd door en in Polen.
Oftewel: zowel kennis en werkgelegenheid verdwijnt in NL.
Op alle niveaus.
Nog weer later zag ik eens een advertentie voor de verkoop van een tweedehands vliegdekschip. Kosten: 8 miljoen pond geloof ik.
Sloopwaarde. Dat is dus echt peanuts.
Nu nog weer later heb ik iets van: het systeem is stuk.
Geen redden meer an. Ga dit allemaal niet uitleggen, it’s too much. Wat mij betreft leiden alle eu politici aan massale kwikvergiftiging.
En hun juichaapjes de media. de oligarchen en zelfbenoemd GoedVolk.
Op het niveau: het belangrijkste wat je meeneemt in je reddingssloep op de noordpool is: een piano.
Soms moet je weten wanneer je fight or flight.
Een evolutionair proces.
Soms heeft het echt geen zin meer om een zesdehands auto nog op te knappen, soms moet je gewoon een nieuwe of een goeie tweedehands kopen.
In het geval vliegdekschip is een goed plan wel een vereiste.
Een van de dingen is een alternatief bieden om uit het bestaande systeem te kunnen ontvluchten. Ik heb het dan niet over kanslozen, maar juist over kansrijken. Artsen, wetenschappers, noem maar op. Die zitten NU onder het juk van politieke en olichargische wetten en doelen.
Als het ergens slecht kersen eten is dan moet je verkassen. Evolutionair bepaald. Wie blijft, sterft langzaam af en uit. De mens heeft het voordeel dat hij ‘nieuw land’ kan aanmaken, dieren kunnen dit niet.
Dat vliegdekschip is dat nieuwe land.
Noem het het eerste ‘mobiele land’, wat je wilt.
Voor de vorm heb je een oude boortoren nodig met schepen als satellieten. Het is al dan niet ‘varend land’.
Ten tijde van natuurrampen kun je als ‘land’ bijvoorbeeld hulp bieden. Zoals recentelijk bij Haiti bijvoorbeeld. Mensen zat wereldwijd die willen helpen met wederopbouw, maar ja, je hebt een basis station nodig. Een soort Greenpiece, maar dan voor mensen. Nou ja , en en en en en.
Je zou het ook kunnen zien als een haven voor omgekeerde vluchtelingen: geen mensen die willen hebben, maar mensen die willen geven. Maar die ook echt iets te geven en te bieden hebben.
Op een wereldbevolking van 7 miljard zijn er zowiezo een paar duizend te vinden die echt iets willen bieden en dat niet doen voor het geld. Kijk, daar heb je wat aan.
Utopisch gedacht? Misschien.
Rijk worden? Persoonlijk interesseert me dat niks.
Maar je zult wel inkomsten moeten genereren om dat feestje te kunnen bekostigen.
En zoektocht God? Haha! God is allang opgegaan in zijn eigen kunstwerk. Het is geen mannetje op een wolk.
Wiersma
24 augustus 2015 op 04:46
Hm.
Filosofeer maar eens over L/Holy water.
Probeer een main entrance van de rabbithole maar eens te vinden.
Voor 1000 euro per luxe couvert.
Maar niet alleen is L water een main entrance to the Rabbithole, maar ook een direct link to God.
En derhalve een meaning of life.
Wat is het doel, de bedoeling en waarom.
Maar ook: waarom gaan dingen mis?
En wat zijn de backup plannen?
Heeft God het goed met ons voor en wat zijn zijn SIGNALEN dan?
(God roept heel hard hoor, maar wij zien/horen het niet)
Komt ie maar weer eens: een Litmustest.
Voor filosofen in dit geval.
Wat is L water,
wat is het doel ervan,
en is deze wet en doel in de eerste Planck seconde ontstaan denkt u?
Want ja, als u in de big bang/singulariteit gelooft, dan moeten ALLE wetten dus ook in de eerste Planck seconde zijn ontstaan.
En in die eerste Planck seconde ligt het antwoord op alle vragen:
1] alles is toeval (spontaan zo gegaan) of,
2] God bestaat. (er zat een plan achter, dus nog VOOR die big bang was er al een plan)
Mijn eigen visie is echter : God bestaat misschien wel of niet maar er is ‘iets’ in het universum en dat zaait energie en of deeltjes.
Simpel bewezen, feit. Punt.
Maybe it’s God, may be it’s a machine.
Nog steeds. En net als het zaaien van een boer: dat heeft een DOEL.
En dat is leven genereren.
Nu de omgekeerde vraag: wat is de zin van het leven? Dat kan niet anders zijn dan uiteindelijk de BOER (de ‘vader, de zaaier’) ontmoeten.
God kan niet zo onnozel zijn dat ie denkt: kom, ik genereer intelligent leven. Maar ach, ze zullen wel nooit naar me op zoek gaan.
God is niet achterlijk: hij is opgegaan in zijn eigen kunstwerk.
Hij is nergens en toch overal.
Als ik God was geweest? Ik had het precies zo gedaan.
Maar kijken en zien he? Nou, nou, nou, da’s best lastig.
Wiersma
24 augustus 2015 op 04:57
Overigens nog zo’n leuke:
https://www.youtube.com/watch?t=33&v=lNI07egoefc
Of anders:
Eddy Drost
24 augustus 2015 op 12:20
Ok, maar wat is nu precies de bedoeling van het vliegdekschip. Rijk worden?
Afgelopen week fietste ik door de Grote Kerkstraat langs het Keramiek Museum Princessehof. Op de stoep allemaal attributen en daar omheen een grote groep studenten met pen en papier. Blijkbaar een opdracht. Hoor ik een jonge meid zeggen: “wat een shit, we zoeken het antwoord wel even op internet.”
Tja….
Eddy Drost
24 augustus 2015 op 12:57
Wiersma,
De mens is naar mijn idee al eeuwen en eeuwen op zoek naar God, maar ervan uitgaan dat God kan worden gevonden lijkt mij een utopie. De vraag of God, de vader, of de boer tevreden is met de oogst tot nu toe mogen wij onszelf ook wel afvragen. Als intelligent leven gezaaid is om de schepping te doorgronden dan staat de aarde nog lang niet in bloei.
jeugdherinnering
24 augustus 2015 op 17:58
Het verloren gedicht
Snorrend van tevredenheid toer ik onder de grootse eikenlover van de Utrechtseweg op een zonnige zondagmiddag op de motor naar Amersfoort.
De voorrangsweg heeft vele op- en afritten voor de aan weerszijden van de weg fraai gelegen villa’s.
Opeens een auto, Duits kenteken. Ik schreeuw: ‘Klootzak!’ voel een felle pijnscheut in mijn zij en het leven schiet als een supersonische turbo-accordeon aan mij voorbij. Een dichtregel flitst
door mijn hoofd:
“0 Heer, Uw wil geschiedde”
Mijn hoofd beukt op het asfalt en ik denk: ‘Goed dat ik een helm op heb. Nummerbord onthouden.’
Er wordt op mijn helm geklopt en ik kijk naar een over mij heengebogen hurkende Surinaamse politieagente, die een knoopje van haar bloesje heeft openstaan waardoor een spierwitte BH
zichtbaar is. Die zit niet goed op zijn plaats omdat de overdaad die hij in toom moet houden behoorlijk weerbarstig en gul is.
En dan die handen van haar, met die twee pinken met amper nagels erop maar die wel, puntje van de spitse tong uit de mond, zorgvuldig vuur en vuurrood zijn gelakt.
Lieve deugd nog aan toe. Laat me er alsjeblieft over ophouden.
Met een vriendelijk gezicht en een zwaar Surinaams accent zegt ze:
‘Ik zou u grraag wat willen vrragen, kan dat?’
‘Geen probleem,’ zeg ik.
‘Hoe is uw naam, geboortedatum en -plaats?’
De agente schrijft het langzaam op, streept het weer door en vraagt opnieuw naar mijn naam en geboortedatum.
Opnieuw geef ik antwoord.
Zij schrijft het op, tuurt er lang naar en zegt opeens:
‘Mijnheerr, overr toewee weken bent u jarig.’
Dat kan wel zijn zeg ik, maar op dit moment voel ik me allesbehalve jarig!
Wat is uw geboorteplaats? vraagt ze.
Vlissingen zeg ik
Opnieuw wordt er geschreven, gestreept en opnieuw geschreven en ze laat me het papiertje zien met de vraag of het zo goed is:
aNdrieS VerWEg
20 sePt 1947
Flisinge
De blonde agente bij de auto met het Duitse nummerbord komt opeens kordaat onze richting uit en ik zeg dat het uitstekend is, dat alleen de geboorteplaats me tamelijk onbekend voorkomt.
De blonde agente vraagt of ik pijn heb en waar. Ik wijs op mijn borstkas en mijn zij. Ze pakt resoluut de mobilofoon en zegt:
‘We nemen geen enkel risico. Ik roep een ambulance op. Uw motor wordt door ons afgevoerd. ‘
Vervolgens stopt ze een papier in mijn binnenzak. Een metalen stem via de mobilofoon vraagt:
‘Met bellen en toeters?’
Ik voel een felle pijnscheut in mijn lies en hoor de blonde agente nog zeggen:
‘Zonder bellen en toeters.’
Ik doe mijn ogen weer open en rond mijn hart zijn een tiental zuignapjes aangebracht en op mijn borstkas en op mijn hoofd zitten elektroden geplakt. Op mijn grote teen lijkt een soort
aardelektrode te zijn aangebracht. Naast en boven me zoemt de nodige elektronische apparatuur.
Ik kijk op de klok, kwart over vier. Ik ben al vier uur onderweg. Ik zie opeens dat mijn zijkant vol zit met blauwe plekken. Naast de klok zie ik opeens een TVcamera.
De deur gaat open en parmantig stappen twee vrouwelijke dokters in mijn richting. Ze stellen zich aan mij voor en ik zie dat een van hen onder haar open jas een stethoscoop met daaronder een ‘T-shirt met daarop een afbeelding van Dagobert Duck draagt.
Ze vraagt of ik ziekenfonds ben of particulier en ik denk: ‘Als ik nu ziekenfonds zeg, dan draait die Dagobert dokter zich onmiddellijk om en loopt net zo parmantig weg als ze gekomen is. ‘
Ik zeg: ‘Vroeger was ik ziekenfonds, maar nu ben ik particulier.’
En met de beide stethoscopen wordt mijn borst betast en beluisterd.
‘U heeft een flinke tik gehad, mijnheer, maar de foto’s zijn geruststellend. Uw rug is nu een schilderij van Picasso in zijn blauwe periode, maar dat gaat de komende twee weken veranderen. Verder zult u de komende weken veel pijn hebben, want u hebt vier gekneusde ribben en iets wat lijkt op een inwendige bloeding. Het bloedonderzoek moet daar uitsluitsel over geven, maar dat hoort u via uw huisarts. Verder kunnen wij op dit moment niet veel meer doen. Als u kunt staan, dan mag u over een uur met een taxi naar huis, anders blijft u hier.’
Met een arm ondersteunend brengt een verpleegster me naar de wachtkamer. Ik steek met overtuiging een sigaret op.
‘Zal ik een taxi voor u bellen?’ vraagt ze.
‘Ja doet u maar,’ zeg ik.
Een uur later zit ik in de taxi die bestuurd wordt door een chauffeur met een reusachtige krulsnor. Onder het motto “Ik zit al, nu u nog” trekt de chauffeur eens stevig op, maar schrikt van mijn vloek en van mijn met pijn verbeten gezicht.
Ik vertel het verhaal van de botsing, de twee vrouwelijke agenten en de dokters en hij zegt:
‘Nou mijnheer, dan gaan we toch gewoon in slow motion.’
Bij een rood stoplicht draait hij eens aan zijn snor, trommelt vervolgens met beide handen op het stuur en zegt:
‘Er is inderdaad door het feminisme een nieuwe generatie opgestaan. Alles wat wij kunnen, kunnen zij ook, zeggen ze.
.
Maar dat is gelul. Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig, maar beslist niet gelijk. Als vrouwen er leuk uitzien, met een snor en uit treinraampjes kunnen pissen, pas dan ben ik bereid een
avondje serieus met hen te gaan stappen. En weet u wat een man eigenlijk wil? Een van tweeen.
Of hij wil iemand vinden die zo dom is dat hij tegen haar kan liegen of hij wil zoveel van iemand houden dat zij tegen hem kan liegen.
Ik schiet in de lach, maar een felle pijnscheut belet me verder te lachen en de chauffeur begeleidt me met mijn tas tot aan de voordeur.
Langzaam laat ik me in een stoel zakken en denk na over het gebeurde en de dichtregel in het bijzonder.
Ik probeer uit de stoel op te staan, wat me na tien minuten eindelijk lukt en strompel naar de boekenkast. Ik weet niet precies wat ik zoek, maar ik voel dat ik in de buurt ben van iets belangrijks.
Met onzekere hand neem ik een boek uit de kast en bijna in trance sla ik het boek op de juiste pagina open.
Daar staat het gedicht:
“0 Heer,
Uw wil geschiedde,
maar let maar niet op mij,
Laat mij er liever buiten,
Ik ga wel wat opzij. “
Eddy Drost
24 augustus 2015 op 22:54
Jeugdherinnering,
Mooi kort verhaal. Of God wel dan niet bestaat is een vraag waar een ieder zijn eigen gedachten over heeft. De schepping dijt nog altijd uit, maar God verliest terrein. Ik betreur dat. Maar nogmaals, mooi kort verhaal, en ik heb het met plezier gelezen.
Wiersma
25 augustus 2015 op 02:06
@ Eddy: wel, dat idee over vliegdekschip is eigenlijk wat van oorsprong al jaren speelt. Begonnen met de ‘Love Boat’, die als sloopschip voor slechts 2 miljoen te koop was.
Een icoon.
Helaas ben ik geen miljonair anders had ik dat schip gelijk gekocht.
Toendertijd een ander idee mee dan ‘nieuw land’.
Later kwam Geenstijl met een idee om een vliegdekschip te bouwen in het kader oplossen van economische crisis.
Zit wat in want NL kan eigenlijk helemaal geen schip meer bouwen, want alleen al te weinig lassers. Een opdracht van ik geloof 2 miljard om een schip te maken ging aan NL voorbij en wordt nu uitgevoerd door en in Polen.
Oftewel: zowel kennis en werkgelegenheid verdwijnt in NL.
Op alle niveaus.
Nog weer later zag ik eens een advertentie voor de verkoop van een tweedehands vliegdekschip. Kosten: 8 miljoen pond geloof ik.
Sloopwaarde. Dat is dus echt peanuts.
Nu nog weer later heb ik iets van: het systeem is stuk.
Geen redden meer an. Ga dit allemaal niet uitleggen, it’s too much. Wat mij betreft leiden alle eu politici aan massale kwikvergiftiging.
En hun juichaapjes de media. de oligarchen en zelfbenoemd GoedVolk.
Op het niveau: het belangrijkste wat je meeneemt in je reddingssloep op de noordpool is: een piano.
Soms moet je weten wanneer je fight or flight.
Een evolutionair proces.
Soms heeft het echt geen zin meer om een zesdehands auto nog op te knappen, soms moet je gewoon een nieuwe of een goeie tweedehands kopen.
In het geval vliegdekschip is een goed plan wel een vereiste.
Een van de dingen is een alternatief bieden om uit het bestaande systeem te kunnen ontvluchten. Ik heb het dan niet over kanslozen, maar juist over kansrijken. Artsen, wetenschappers, noem maar op. Die zitten NU onder het juk van politieke en olichargische wetten en doelen.
Als het ergens slecht kersen eten is dan moet je verkassen. Evolutionair bepaald. Wie blijft, sterft langzaam af en uit. De mens heeft het voordeel dat hij ‘nieuw land’ kan aanmaken, dieren kunnen dit niet.
Dat vliegdekschip is dat nieuwe land.
Noem het het eerste ‘mobiele land’, wat je wilt.
Voor de vorm heb je een oude boortoren nodig met schepen als satellieten. Het is al dan niet ‘varend land’.
Ten tijde van natuurrampen kun je als ‘land’ bijvoorbeeld hulp bieden. Zoals recentelijk bij Haiti bijvoorbeeld. Mensen zat wereldwijd die willen helpen met wederopbouw, maar ja, je hebt een basis station nodig. Een soort Greenpiece, maar dan voor mensen. Nou ja , en en en en en.
Je zou het ook kunnen zien als een haven voor omgekeerde vluchtelingen: geen mensen die willen hebben, maar mensen die willen geven. Maar die ook echt iets te geven en te bieden hebben.
Op een wereldbevolking van 7 miljard zijn er zowiezo een paar duizend te vinden die echt iets willen bieden en dat niet doen voor het geld. Kijk, daar heb je wat aan.
Utopisch gedacht? Misschien.
Rijk worden? Persoonlijk interesseert me dat niks.
Maar je zult wel inkomsten moeten genereren om dat feestje te kunnen bekostigen.
En zoektocht God? Haha! God is allang opgegaan in zijn eigen kunstwerk. Het is geen mannetje op een wolk.
En @ Jeugdherinnering: mooi verhaal!