Dit wat knorrige briefje van Hessel Miedema vond ik gisteren terug tussen oude paperassen. Miedema en ik lagen elkaar niet zo. In april 1972 ging ik met excursie naar Venetië waarbij hij als docent de leiding had. Miedema was nogal streng in zijn aanpak en iedereen kreeg daar behoorlijk de pest over in. Op een avond, na wat teveel glazen wijn, heb ik een parodie opgevoerd van Miedema en met name van zijn wijze van doceren, waarbij de gelijkenis zo treffend was dat niemand daarna nog angst had voor de grillen van deze zeer eigenzinnige man. Miedema zelf lag al op bed, maar de muren van de jeugdherberg, waar wij logeerden, waren zo dun, dat hij mijn optreden woordelijk heeft verstaan.

Daarna is het niet meer goed gekomen tussen Miedema en mij. Hij vond dat ik een iets te grote mond had. Maar ook de magie van de meester was weg. Hij had geen aureool meer en was teruggekeerd op aarde onder ons gewone stervelingen. Wel herinner ik mij nog, dat ik een paar dagen later bij een speelgoedwinkel een klapperpistool kocht en vervolgens op één van de bruggen over het Canal Grande een poging heb gedaan om Miedema overhoop te schieten. Als ongeleid projectiel met af en toe puberale oprispingen heb ik kennelijk iets met klapper- en waterpistolen.

Anyway, het klapperpistool ging af en de arme man stond minutenlang te trillen op zijn benen. Het was een practical joke die lichtelijk uit de hand was gelopen. Maar het moet gezegd, Hessel Miedema was een uitstekend docent. Ik stak heel wat van hem op, al wist ik destijds nog niet wie Hessel Miedema eigenlijk was en wat hij voor de Friese literatuur betekend heeft. Op de Friese literatuursite Sirkwy staat onder meer het volgende over hem te lezen: 

Vooral door zijn werk voor Quatrebras werd Miedema een van de belangrijkste, maar tegelijk ook een van de meest controversiële figuren in de Friese literatuur. Dat kwam met name door de publicaties van zijn gedichten ‘stadich brekke de foarmen út ‘e skyl’ en ‘De greate wrakseling’. ‘De greate wakseling‘ was experimenteel, de associatieve wijze van werken, het verbinden van elementen uit verschillende culturen en andere kunstvormen zoals beeldende kunst en muziek en de perspectiefwisselingen zijn ook vandaag de dag nog modern.

Wist ik veel, in mijn studententijd in Amsterdam zag ik Hessel Miedema vooral als een eigengereid stuk eigenwijs. De chemie tussen ons spoorde niet helemaal, om het maar zacht te zeggen. Misschien kwam dat wel omdat een zekere eigenwijsheid mij ook niet geheel vreemd is. Soms denk ik wel eens: Miedema moest eens geweten hebben dat op die literatuursite Sirkwy sinds kort ook een lemma aan mij gewijd is. (zie hier)  ‘Na de Olifant…. komt uiteindelijk Mous’. Ja, ja…. de muis die brulde! Dat zeggen ze wel meer van mij. Ook Hessel Miedema zou zoiets zeker gezegd hebben. En terecht, vrees ik. Als ‘skriuwer‘ was hij een paar koppen groter dan ik. Hij was zelfs te groot voor Friesland. Maar al ben ik dan een brullende muis die nog altijd in zijn schaduw staat, dat is beter dan een muis die piept. Beter een brullende dan een grijze Mous. 

Leeuwarder Courant, 19.2.2004

Het briefje bovenaan dit blog is geschreven op 17 januari 1974. Drie jaar eerder, op 24 december 1971, had ik samen met Hessel Miedema en vier jaargenoten een bezoek gebracht aan het kerkje van Oosterend. We reden er met een Volkswagen-busje naartoe. De middeleeuwse kraak, die zich in dit kerkje bevindt, hebben we toen de hele dag opgemeten en beschreven. De resultaten daarvan heeft Miedema drie jaar later gepubliceerd in het instituutsblad Proef. Ik herinner me nog dat we in de sacristie het doopregister hebben bekeken. We kregen warme chocola te drinken. Ook de reliëfs in de kraak met voorstellingen uit de Bijbel staan me nog helder voor de geest. Het ging er Miedema vooral om welke Bijbel als voorbeeld was gebruikt.  

Die dag in december vroor het dat het kraakte. Op de Afsluitdijk was het glad en moest we bijna stapvoets rijden. Het was de dag voor kerst. Er lag geen sneeuw voor zover ik me kan herinneren. Mijn jongste zus Trees was jarig, zoals altijd de dag voor kerst. Toen ik thuiskwam was de kerstboom al opgetuigd. Ik heb toen meteen mijn nieuwe plaat van Joni Mitchell opgezet die ik de dag daarvoor had gekocht: Blue, met daarop River, waarvan de woorden opeens precies op hun plaats vielen. Vorige maand was het precies vijftig jaar geleden dat Blue verscheen, het vierde album van Joni Mitchell. Ze was toen 26 en nog volop aan het bekomen van een verbroken relatie met Graham Nash. 

In het kerkje van Oosterend ben ik nadien nooit meer geweest. Vorig jaar kwam ik er nog eens langs met de fiets, maar de deur zat op slot en ik was te lui om de sleutel bij de koster op te halen.
.