Een Friese uitvaart

Het pontje van Wyns in 1979, destijds bij de Froskepôlle

Het was lang geleden dat ik een echte Friese begrafenis had bijgewoond. Zo’n begrafenis in een klein kerkje met het kerkhof er omheen waar mensen in een grote cirkel lopen rond het open graf. Wyns leek gisteren de ideale locatie voor zo’n Friese begrafenis. Het was de uitvaart van Koos van der Sloot. Letterlijk een uitvaart want de kist met Koos kwam aangevaren op het veerpontje dat voor deze gelegenheid speciaal van wal stak. Het had er nog even om gespannen, hoorde ik, want er was een vaarverbod uitgevaardigd dat ook van kracht was voor de Dokkumer Ee. Maar op het water lag nauwelijks ijs. Hoe vaak heb ik zelf niet op dit pontje gevaren, de fiets in de hand. Ik ken het al zolang ik in Friesland woon. Eind jaren zeventig voer het naar de Froskepôlle vanaf een kade in Aldlân-Oost, op een steenworp afstand van het huis waar Marijke en ik toen woonden.

Binnen in het kerkje was het koud. Iedereen was er, zo leek het, zelfs een cameraploeg van Omrop Fryslân. Als zo vaak op een Friese begrafenis was het ook een zaak van zien en gezien worden. De sfeer deed mij denken aan de begrafenis van Rob Hoele, twintig jaar geleden alweer, in het kerkje van Cornjum. Ook daar was iedereen aanwezig. Koos was geliefd en de grote schare aanwezigen gaf daar blijk van. Er werd gesproken, gezongen en vaak ook gesnikt en gehuild. Het waren verhalen over een mooi mens met een bewogen leven om op terug te zien.

Eén spreker steeg ver boven zichzelf en alle aanwezigen uit. Dat was Anne Feddema die een betoverend verhaal hield over zijn vriend die de tijd had trachten te stollen in zijn kunst van leeggezogen eieren. Anne sprak over het winterlicht dat door de ramen van de kerk schuin naar binnen viel. Dat licht verlichtte ook zijn eigen gelaat dat en profil scherp afstak tegen de witte muur van de kerk. Soms richtte hij zich rechtstreeks tot Koos in de kist. Toen hij met zijn luide en krachtige stem was uitgesproken steeg er een daverend applaus op in de kerk. De ban leek gebroken. De stilte ook. Zo neemt een kunstenaar die tegelijk ook dichter is afscheid van een vriend en zielsverwant.

Toen het weer stil werd leek het of ik Koos heel even hoorde fluisteren: ‘Goed gedaan, jochie!’

Reageren is niet mogelijk.