Vandaag in een beetje trieste stemming. Regen, moe, slecht geslapen. Ik denk al de hele ochtend aan je. Vanochtend op mijn kamer gebleven. Een beetje nagedacht. Het regent in Venetië, zoals het regent in mijn hart. Ik zou graag samen met jou wandelen over de Middenweg. Bij Willem een pilsje pakken. Een plaat opzetten als we thuiskomen. Van de lege flessen eten kopen. ’s Avonds naar de film gaan in de Bio. Weer een pilsje bij Willem ‘En dan, en dan …,’ zei Duimelot…
Soms probeer ik je gezicht voor de geest te halen. Ik zie dan je grote ogen als regendruppels in het Canal Grande vallen. De koepels van de Basiliek van Santa Maria della Salute zijn je zachte borsten die afsteken tegen de roze avondlucht… ik val in slaap….
…Ik word wakker op het dak van de San Marco. De bronzen paarden steigeren in het gouden zonlicht. Venetië ligt aan mijn voeten. Ik laat me naar beneden glijden langs een der zuilen. Voor me staat de campanile waarvan de spits door wolken wordt gestreeld. Door de deuren van de kerk klinken zacht de klanken van een orgel. Ik ga naar binnen. Vanaf het altaar nadert een schim, in wierook gehuld en met dezelfde koperen glans van de paarden als een aureool rond het gouden haar. Het orgel klinkt luider. Een engelenkoor zingt. De schim nadert, en haar ogen blauw als Venetiaanse kandelabers stralen in het duister van de kerk. Ik sta stil. De klanken van het orgel verstommen en alleen het water van het Canal Grande is nog hoorbaar in de holte van de basiliek. Ze nadert… Het is Marijke.. een kus…
Zoals je ziet kan ik nog steeds niet je gezicht tekenen. Het houdt altijd het midden tussen een engelenkopje en Sophia Loren. Maar ja, ik heb je ook twee weken niet gezien, dus wel begrijpelijk. Morgen nog een week. Nog acht nachtjes slapen.
