Marijke in 1971

Gisteren was ik voor het eerst de hele dag alleen thuis. Het meest vreemde is de stilte. Ik ben begonnen het huis op te ruimen. De boekenkasten op de slaapkamer moeten leeg. Ook allerlei kasten vragen om ontruimd te worden. Terwijl ik zo bezig was, werd ik belaagd door herinneringen. Op het kleine kamertje boven staan een paar opgestapelde dozen. Op één daarvan staat op het etiket de naam ‘Marijke’.

Eerder al was ik begonnen allerlei verdwaalde papieren en documenten een beetje te ordenen en een plaats te geven. In diezelfde kamer staan 45 fotoalbums in de kast, genummerd op jaartal vanaf 1971. Dat was het jaar dat ik Marijke leerde kennen. Ze was toen 20. Ik 23. Vorige week heb ik die albums leeg geplunderd. We zochten een reeks mooie beelden door de jaren heen die gebruikt konden worden bij de uitvaart in Goutum.

Die foto’s liggen nu opgestapeld op mijn bureau. Ze moeten weer op hun plaats, één voor één, in het juiste album van het juiste jaar: 1971, 1972, 1973, 1974, 1975 …. tot en met 2016. Het lijkt of een carrousel met dia’s op de grond is gevallen en reddeloos in de war is geraakt. Alles is nieuw en alles is anders. Zelfs de spreeuwen in de tuin zijn laat dit jaar. Ze eten de perenboom van de buren leeg zoals elk jaar om deze tijd. Buiten is het herfst. In de tuin liggen de eerste bladeren tussen het grind. Maar het huis staat vol met bloemen.