‘In de kunst en literatuur vond deze ‘paradox van de antinomie’ zijn weerspiegeling in het verschijnen van het groteske, het ongehoorde, de radicale omkering van alle waarden en zelfs het verlangen om de kunst zelf te doen verdwijnen. Dat dadaïstische momentum had zich een halve eeuw tevoren al eens eerder aangediend in de moderne absurditeitservaring tijdens de Eerste Wereldoorlog. Juist in deze ‘paradox van de antinomie’ ligt wellicht ook de verklaring besloten voor het feit dat de Nederlandse samenleving, die destijds in een proces van snelle secularisering was verwikkeld, zich plotseling omkeerde in een euforische beleving van het heden. God was definitief dood en nu werd het heden goddelijk. In het bewustzijn leek iets los te breken uit de ketenen van de tijd. Alsof het bewustzijn zich bewust werd van zijn eigen realiteit. Om tot dat besef te komen deed het er opeens niet meer toe of je in een van de grote steden leefde of in een excentrische regio als Friesland. Ook daar raasde de tijd voort en rolde hij de wereld op in zijn slaapmat.’

Uit: De Fries die in de toekomst sprong, Fries modernisme in de jaren zestig.

zie: hier