Wiersma

24 juli 2015 op 04:12

Waar is jouw home Huub. Amsterdam?
Wel. Dat schijnt kennelijk ook niet meer te zijn wat het geweest is.

Een maand geleden of zo, was ik op een bootreis. Kwam ik toevallig Nederlanders tegen, Amsterdammers.

Wij in gesprek. Ik: hoe ist nu in A`dam? (ik ben er vroeger wel vaak geweest, tijdje gewoond ook, maar nu al jaren niet meer geweest behalve op doorreis, Schiphol e.o).

Antwoord: wel, ‘het’ heeft zich verplaatst naar de buitenwijken. Waarbij ‘het’ bedoeld werd met leuke en creatieve dingen.

Binnenstad, Rembrandtsplein, Leidseplein schijnt ‘meh’ te zijn.

Je moet constant op je spullen passen, zo niet, binnen een minuut geroofd.

Want eigenlijk was dat de aanleiding van het gesprek: ‘durf jij zomaar je tas onbeheerd in een daarvoor bestemd tassenrek op de boot te zetten? Nou, dat hoef je bij ons niet te proberen’!
Waarop ik dus vroeg: waar is ‘bij ons’?

Dus ja. Even terugrekenend: het kan best spannend zijn in een grote stad te wonen maar als je continu paranoia moet zijn over je spullen en continu op je hoede moet zijn over van alles en nog wat, lijkt me dat ook ‘hard werken’ en dan doe je nog helemaal niks.

Alles heeft zijn prijs. Simpelheid heeft zijn prijs maar actie en avontuur ook. Het is maar net wat je wilt. Of beter: wat je verkiest.
Of nog beter: welke soort prijs ben je bereid te betalen tegen welk voordeel.

En kliekjes? Die heb je in A’dam net zo goed. In Friesland is het misschien duidelijker.

Barbertje moet hangen? Huub, dat is inherent aan kunstcriticus zijn. Op het moment dat je beroep ‘beoordelaar’ is, wordt je zelf vroeg of laat ook beoordeeld.
Wees blij dat je niet ver-oordeeld wordt, dus in bepaald opzicht heb je je beroep met verve uitgevoerd.
Uitzonderingen daargelaten.

Maar bestaat er iets als een Friese Kliek?
Nou reken maar.

Maar bestaat er ook iets als de Aalsmeerse/Hilversumse kliek?
Nou reken maar.

Nou heb ik nooit tot de Friese kliek behoort, maar wel eventjes tot de
A/H se. Net als of je over een muur bent geklommen, in een ruimte komt waar alleen zij zich bevinden ‘die het gemaakt’ hebben.
En binnen die muur ben je ‘een van hun’.
Buiten die muur wordt alles klapvee genoemd.
Da Vinci noemde het eerder al wandelende strontfabrieken.

Ik heb het eventjes meegemaakt. Ik heb mijn ogen uitgekeken, maar ik was het ook al snel vreselijk zat. Zo snel, dat ik maar een carriere move gemaakt heb. Tot op de dag van vandaag zit ik me af te vragen: welke doodpoepsaaie bekende NL er heeft ooit in een dronken bui zijn hele levensverhaal er bij mij uitgekotst in het ‘artiestencafe’ van Joop van der E? Rene F? Gerard J? Andre H? Jantje S? Ik heb echt geen idee.
Man oh man. Wat een treurnis.

Dus. Wat is waarheid. Roem? Spanning? Rustig maar saai?

Ik denk dat je je eigen waarheid moet creeren. Voor mezelf sprekend: ik denk dat ik dat in grote mate heb gedaan and as we speak: ik doe het nog steeds.

Waarbij ik toe moet geven dat ik vreselijk goeie/leuke/interessante/diverse culturen/randdebiele/wetenschappelijke/zorg mensen om me heen heb.

En dat bedoelde ik laatst ook met grofstoffelijk bezig zijn: creeer je eigen wereld. Dat trekt dan vanzelf de juiste mensen aan.

Iets met handen, inrichten, en zintuigen wat Jelle zo treffend zei.