Dit is een van de merkwaardigste bruggen van Groningen. Eergisteren reed ik er even langs op de fiets. Het is een brug van niets naar niets, bij de Oostersluis in het Van Starkenborghkanaal. Samen met grafisch vormgever Rudo Menge voorzag de toenmalige stadsdichter van Groningen, Ronald Olsen, deze plek in 2006 van een kunstwerk. Dat gebeurde in het kader van het project Woordenstroom in de Vaarweg Lemmer-Delfzijl. Ik was erbij toen ze hun idee samen presenteerden in het Provinciehuis te Leeuwarden. Het was een geluidskunstwerk dat door sensoren in werking werd gezet. Even kijken dus of het nog werkt. Nee dus. Geen geluid te bekennen.

Deze plek heeft een heftige geschiedenis die door het geluidskunstwerk voor de voorbijganger hoorbaar werd gemaakt. Op 13 april 1945 had zich een groep Duitse soldaten de Oosterhoogebrug verschanst. De bruggen stonden omhoog waardoor de Canadezen vanuit Groningen het kanaal niet over konden. Pop Dijkema kroop samen met zijn broer Jacob Jan en diens zoon Jan over de sluisdeur naar de machinekamer van de brug. Zij lieten de brug neer, waarna de bevrijders op konden rukken naar Delfzijl. Bij zijn heldhaftige actie werd Pop Dijkema in de arm geschoten en raakte hij doof aan één oor. Op YouTube is een filmpje te zien van de bevrijding van Groningen. Helaas zie je niet deze brug.

In dit verlaten landschap was eergisteren niemand te bekennen. Toen ik terug liep zag ik een ouder echtpaar op een bankje zitten. Ik vroeg hun of ze wisten waar het geluidskunstwerk gebleven was. ‘O, dat is afgebroken,’ hoorde ik. ‘Het was stuk.’ De plek is van de provincie en het onderhoud hoort bij de gemeente. Zo gaan die dingen dan. And the rest is silence. Ik vraag me af of Ronald Olsen en Rudo Menge ooit in kennis zijn gesteld.

zie de site van het project Woordenstroom